Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Blaðsíða 25

H n e f i b e i t i r h e i ð a r l e g r a o f b e l d i
TMM 2017 · 4 25
skyggn og segir aldrei það sem maður býst við. Ég man þegar ég heyrði fyrst
lesið uppúr verki eftir hann, það var Skúrinn á sléttunni sem var sett upp í
Borgarleikhúsinu, ég fékk eiginlega smá sjokk vegna þess að ég hafði aldrei
heyrt svona leikbæran og lifandi texta á íslensku. Verkin hans Bláskjár, Aug-
lýsing ársins og Kartöfluæturnar eru uppáhalds leikritin mín.
***
Myndir þú geta lýst því í orðum hvernig fyrstu sautján ár þessarar aldar
birtist þér?
Það kom bara Juicy Couture.
Hvað er Juicy Couture?
Það er mjúkur velúr jogginggalli. Popúlismi og juicy couture eða teflon,
sem hrindir kannski frá sér fitu en er samt líka eitrað. Ég var nítján um alda-
mótin og lýsingin mín á síðustu sautján árum er lýsing á því þegar maður
fer frá því að verða barn og verður fullorðin og lærir alls konar misjafnlega
góðar leiðir til að lifa af.
Ég skil vel að popúlisminn virki afþví maður vill ekki horfast í augu við
hvernig heimurinn er. Það er þægilegra að ekki allar manneskjur njóti sömu
virðingar, það er þægilegra að ímynda sér að það sé í lagi að sumu fólki líði illa
því maður getur ekki verið sér meðvitaður um það allan sólarhringinn hvað
margt fólk sem hefur nákvæmlega sama mannvirði og maður sjálfur þjáist
grimmt útaf misskiptingu auðs. Maður skilur það svo vel að popúlisminn
þrífist afþví maður var að verða fullorðin og var einhvern veginn bombarder-
aður og varð að verja sig einhvern veginn og til þess notar fólk ýmiss konar
aðferðir. Og hann er ekkert nýr af nálinni þessi popúlismi, hann er bara eld-
gamall. Að verða fullorðinn er svoldið að falla fyrir popúlisma eða einhverju
öðru sem gerir að verkum að maður þarf ekki að hugsa um dauðann.
Já. Viltu segja mér frá upphafstímanum, þegar þú varst að byrja að koma
fram og lesa ljóð og gefa út – einhverjar sögur – af stefnumóti hinna ungu
skálda – hvernig var og hvað var gaman – þið eruð að byrja ljóðlist þriðja
árþúsundsins samkvæmt þessu hérna tímatali.
Við vorum alltaf mjög drukkin og lásum upp á börum og seldum ljóða-
bækur fyrir bjór og vorum bara eins og annað listafólk um tvítugt í svona
narsissískum leik, vorum svona að leika með þessar hugmyndir sem voru
ennþá dálítið ferskar fyrir okkur vegna þess að við vorum svo ný. Hljómar
kannski yfirlætislega að tala svona, en nokkurn veginn svona blasir þetta við
mér núna.
Upp á síðkastið hefur mér samt farið að þykja vænt um þessa útgáfu af
sjálfri mér. Lengi vel fannst mér hún svo óþolandi góð með sig og áhugalaus