Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Side 46

S t e i n u n n G . H e l g a d ó t t i r
46 TMM 2017 · 4
Skáldið neglir hann við kaldan vegginn með kolsvörtum selsaugum. Láttu
þig ekki dreyma um að það sé komið vor, röddin er djúp og hljómmikil, allt
sem hann segir hljómar eins og ljóð.
Það er langt síðan ég lét svona glennu plata mig. Í fyrra snjóaði hér í júni!
Stundum hefur hvarflað að mér að hann sé kraftaskáld og nú hafa orð hans
samstundis áhrif á veðrið. Köld gjóla laumast undir borðið um leið og sólin
forðar sér fyrir hornið.
Við skulum setjast í skjól, vestan megin við húsið, segir Lilja og stendur
upp, teygir úr íturvöxnum líkamanum og hreyfingarnar eru mjúkar eins og
hjá dansara. Þessi mýkt er það eina sem við systurnar eigum sameiginlegt.
Lilja er með spékoppa, það glittir í blúndubrjóstahaldara undir þunnri blússu
og lopa og auðvitað elta allir þessa fyrrverandi ungfrú Ísland, eða næstum
því allir. Mágur minn verður eftir í sjálfvöldum skugga, Janus kann ekki við
að skilja hann eftir einan og ég vil ekki fara frá Janusi.
Við heyrum hlátrasköll hinumegin við hornið, Lilja kemur með nýtt teppi
sem hún vefur ástúðlega um herðar eiginmannsins og uppsker dauft bros
áður en hún fer.
Gleðilætin sólarmegin fara í taugarnar á húsbóndanum sem þegir. Janus spyr
hvort hann sé að skrifa nýja bók en það stendur á svarinu og við hlustum
á fjarlægan söng fuglanna sem kjósa líka að halda sig í fjörinu handan við
hornið. Sennilega finnst mági mínum spurningin heimskuleg.
Janus þagnar og fiktar annars hugar við myndavélina, bregður henni fyrir
augað af og til og skoðar umhverfið í gegnum linsuna.
Nei, það kemur ekkert út eftir mig lengur, segir skáldið loksins og starir
tómlega á kaldan kaffibolla. Ég get ekkert einbeitt mér, það er svo lágt til lofts
hér. Hann bendir upp í heiðbláan himininn.
Og svo gleymist maður líka þegar maður er ekki fyrir sunnan, bætir hann
við. Maður hættir að vera til.
Janus á ekkert svar við þessu en kinkar kurteisislega kolli.
Ert þú að sunnan? spyr mágur minn tortrygginn.
Janus umlar eitthvað og laumast til að sleikja bleikan mjólkurbúðarglassúr
af köldum og klístruðum fingrunum.
Það geri ég líka. Tungan er hlý, sætt bragðið notalegt. Auk þess kann ég
ekki við að skilja þá eftir eina og fara inn og þvo hendurnar. Maður skilur
ekki bróður sinn eftir í skugganum með einmana og kvefuðu skáldi.
Það er eins og mágur minn lesi hugsanir mínar. Þið þurfið ekki að
hanga hér í trekk og kulda yfir geðvondum fauski eins og mér, segir hann
umburðarlyndur og undan mörgum setlögum af mótlæti dregur hann fram
kankvíst bros.
Ég kann ágætlega við mig hérna, skrökvar Janus en ég kinka fegin kolli og
spyr hvort við eigum ekki að drífa okkur heim.
Vorið er liðið og við höfum setið þarna allt of lengi.