Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1943, Qupperneq 105

103
Það er hæsti legudagafjöldi nú um nokkurra ára skeið og raunar sá
hæsti, síðan ég kom í héraðið, þegai' berklasjúklingar eru taldir frá,
en þeir gerðu meiri hluta legudagafjöldans áður fyrr. Meira en %
sjúklinganna voru til handlækninga. Ekki reyndist unnt að fá nokkra
matráðskonu, svo að kona mín varð að bæta því á sig að sjá sjúkling-
um fyrir fæði allt árið. Aftur á móti hefur hin saina hjúkrunarkona
verið, síðan ég kom hingað, og aðstoðar hvin mig við venjulegar
skurðaðgerðir nema þær stærstu, því að ])á hef ég jafnan fengið hér-
aðslækninn á Hvammstanga til hjálpar, nema annar læknir hafi í
bráðina verið nærtækari. Sama þvottakonan hefur og verið allan tim-
ann, og er hún einnig til aðstoðar í skurðstofunni, þegar með þarf,
en kliníkstúlka, sem hjá mér hefur verið, síðan ég byrjaði praxís í
Vestmannaeyjum fyrir 24 árum, er svafnir. Vökukona er og söðugt sú
sama. Þetta starfslið er orðið vel samæft, og er það til mikils léttis
við öll vandamikil störf. Rekstrarafkoma sjúkrahússins góð, þrátt
fyrir ýmis aukin útgjöld. Ljósatækin hafa orðið útundan um við-
hald, þvi að ekki hefur reynzt mögulegt að fá nýja lampa frá Ameríku
í stað þeirra þýzku. Ljósatækin laafa því verið lítið notuð, enda er
svo mikið lagt á raftaugarnar, að spenna er oft of lág fyrir fjalla-
sólina, og kemur það einnig oft að baga, þegar nota þarf röntgen-
tækin. Sýslusjóður þurfti að þessu sinni ekki að gefa með sjúkrahús-
inu nema um 1300 krónur, en 1000 krónur árið áður. Auk þess hefur
hann notað aukna gjaldgetu til þess að greiða upp eftirstöðvar af láni
því, er á sjúkrahúsinu hvíldi, svo að hann á nú bæði læknisbústað-
inn, sjúkrahúsið og tún, sem þeim fylgir, skuldaust með öllu. Að
vísu er þessa full þörf, því að læknishúsið er orðið yfir 40 ára, og
sjúkrahúsið hefur ekki verið nægilega vandað, en hvort tveggja er úr
timbri. Ég geri ráð fyrir, að á næstu árum leggi sýslusjóður fjárupp-
hæð lil hliðar til nýs sjúkrahúss og læknisbústaðar, ef afkoma hans
fer ekki versnandi. Á sjúkrahúsið hefur orðið að taka nokkuð af
króniskum sjúklingum, svo sem lömuðum eftir heilablóðfall. Eins og
starfskröftum er háttað nú á flestum heimilum, er óhjákvæmilegt að
létta slíkri byrði af þeim, og' er þá varla í annað hús að venda en
sjúkraskýli héraðanna. Sama má segja um gamalmenni, sem stöð-
ugrar hjúkrunar þurfa við, enda þótt maður hafi orðið að amast
við þeim, þar sem ein hjúkrunarkona annar ekki að sinna um slíkt
fólk í viðbót við sjúklinga með bráða veiki. Það hefur og komið fyrir,
að konur hafa verið teknar til að fæða á sjúkrahúsið, einnig vegna
erfiðra heimilisástæðna. Mér virðist skynsamlegasta framtíðarfyrir-
komulagið á sjúkrahúsum í mannmörgum héruðum vera það, að hægt
sé þar að sameina þetla þrennt, hina brýnu þörf uppskurðarsjúklinga
og annarra með bráða sjúkdóma, nauðsynina á að geta tekið á móti
sængurkonum, ekki sízt ef ljósmæðrum í sveitum fækkar, og vistar-
þörf örvasa gainalmenna. Verður þá auðvitað að haga fyrirkomulagi
húsanna nokkuð með tilliti til þessara mismunandi þarfa og hafa við
þau einni hjúkrunarkonu fleiri, en að öðru leyti ætti þetta ekki að
útheimta meira starfsmannahald en nú er. Getur þetta og létt nokk-
uð undir með því að hafa sjúkrahús með næg'ilegu starfsfólki, en á
hinn bóginn er það ofvaxið héruðunum að reka meira en eina stofnun