Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1960, Qupperneq 173

— 171 —
196«
ingarskýrslu, viröist munu þurfa mjög
mikil högg eða meira en frá hnefa,
þótt fullu afli sé beitt. Hitt virðisl
liklegra, að látna hafi dottið eða verið
hrundið á slólbrik eða borðshorn, sem
hafi stungizt undir rifjabogann og
þannig valdið áverka þeim, sem lýst
er í krufningarskýrslunni.“
Læknirinn kom fyrir sakadóm
Reykjavíkur 3. april 1962, og er fram-
burður hans bókaður á þessa leið:
>,Vitnið veit um tilefni yfirheyrsl-
unnar, það er brýnt á vitnaskyldunni.
Afrit af skýrslu vitnisins, er áður
greinir, er lagt fram sem dskj. nr.
XXVI og fylgir. Vitnið les afritið yfir
°g staðfestir það að öllu leyti. Segir
það afritið samhljóða frumeintaki
skýrslu sinnar, sem það segist hafa
samið að beztu vitund.
Skipaður verjandi leggur eftirfar-
andi spurningu fyrir vitnið:
..Hvernig má gera ráð fyrir, að
astand lifrar sé hjá mönnum eins og
hjá Á. heitinni (þ. e. fitulifur).“
Vitnið svarar spurningu þessari svo:
»Af krufningarskýrslu má ráða, að
um fitulifur hefur verið að ræða hjá
hinni látnu, sem gæti stafað af lang-
varandi áfengisneyzlu. Líkur eru til,
að slík lifur sé stækkuð, og með stækk-
Un er átt við, að lifrin nái út fyrir
eðlileg anatómisk takmörk."
Skipaður verjandi spyr vitnið:
„Hvort aðrir áverkar en þeir, er
varða lifrina, hafi að dómi vitnisins
verið þag niiklir, að þeir hefðu getað
leitt til dauða.“
Vitnið svarar spurningu þessari svo:
»Af krufningarskýrslunni virðist
mér mega ráða, að svo hafi ekki ver-
ið.“
Aðspurt skýrir vitnið svo frá, að
ekki sé unnt að útiloka þann mögu-
Jeika, að slíkur áverki, sem var á lifur
hinnar látnu, hefði getað orsakazt af
hvL að hoppað hafi verið upp á
1 n™3’ sem le8i® hefði á gólfi.“
Prófessor Niels Dungal hefur gefið
sv° hljóðandi læknisvottorð, dags. 2.
aPril 1962:
..Samkvæmt beiðni yðar, herra yfir-
^akadómari, í bréfi, dagsettu 30. marz,
mm sem þér farið fram á umsögn um
a ítsgerð ... læknis [fyrrnefnds sér-
fræðings i handlækningum] um dauða
Á. H-dóttur, skal ég leyfa mér að taka
þetta fram:
Stórar lifrarsprungur, eins og sú,
sem fannst hjá Á. H-dóttur, er sjald-
gæft að sjá, þar sem meginhluti lifr-
arinnar (hægri lobus) var flettur í
sundur eftir endilöngu, framan frá og
upp úr, og 8 cm löng sprunga var á
þindinni yfir lifrinni. Slikar stórkost-
legar sprungur á lifur hef ég aldrei
séð nema í sambandi við bílslys, t. d.
þar sem hjól hefur ekið yfir mann,
svo að lifrin bókstaflega kremst í sund-
ur, eins og hér virðist hafa gerzt.
Þess ber að gæta, að hægra megin
voru 2., 3. og 5. rif brotin öll i mamill-
arlínu og 2. og 3. rif einnig brotin upp
við^ hrygg.
Ég tel aigerlega útilokað, að svo
stórkostleg sprunga á lifrinni geti hafa
stafað af því, að konan hafi rekizt á
eitthvað, eða af því að henni hafi ver-
ið hrundið á borðshorn eða stólbrik.
Ég tel heldur engan veginn liklegt, að
hún hafi getað hlotið þennan áverka,
þótt sparkað hafi verið i hana sitjandi
eða standandi. Til þess að kremja lifr-
ina svona í sundur, brjóta rif og
sprengja þindina, hefur konan hlotið
að liggja á hörðu gólfi á bakinu og
miklum þunga að liafa verið beitt
skyndilega á ofanverðan kvið og brjóst
hægra megin. Er vafasamt, hvort spark
af öllu afli ofan á konuna hefði getað
valdið þessu. Einna liklegast þætti
mér, að maðurinn hefði hent sér, t. d.
af stól eða borði ofan á konuna, þannig
að skór hans hafi lent á kvið og brjósti
konunnar hægra megin, eða hann hafi
staðið ofan á henni og hoppað á henni,
þannig að hann léti fætur sina falla
með fullum likamsþunga á brjóst henn-
ar og kvið.
Konan getur hafa legið meðvitund-
arlaus á gólfinu eftir barsmiðina, sem
hún hafði hlotið, og kyrkingartilraun-
ina, sem virðist hafa verið gerð á
henni. Álitsgerð endursend.“
Prófessorinn kom fyrir sakadóm
Reykjavíkur 6. apríl 1962, og er frani-
burður hans bókaður á þessa leið:
„Vitnið veit um tilefni yfirheyrsl-
unnar, það er brýnt á vitnaskyldunni.
Það athugar i dóminum, dskj. nr.