Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2022, Qupperneq 80

„HVER VIll VERðA HREIn mEY AFTUR?“
79
brúðkaupið hvíslar hún í eyra Carrie: „Það er alltaf betra að giftast ein-
hverjum sem elskar þig meira en þú hann.“89 Carrie veltir því fyrir sér hvort
allir í manhattan séu að sætta sig við málamiðlanir. Að þessu leyti komu
þættirnir með ferskt viðhorf í umræðuna um líf einhleypra og mögulega
annað sjónarhorn á þá sem eru giftir.
Ashley nelson segir í greiningu sinni á þáttaröðinni að bandarískt sam-
félag hafi fagnað skvettunni (e. flapper) og einnig hinni „góðu, góðu Gib-
son stúlku“ en sú hugmynd sé alltaf ráðandi í samfélaginu, að líf einhleypu
konunnar sé aðeins stutt stopp á leiðinni að altarinu.90 Þetta sé millibils-
ástand því að ætlunin sé alltaf að þær gifti sig og það sé takmarkið.91 Þessu er
öðruvísi farið í Sex and the City þáttaröðinni þar sem líf einhleypu konunnar
birtist sem innihaldsríkur lífstíll, hugmyndafræði og jafnvel trúarbrögð, líkt
og kemur fram í þættinum „Oh Come All Ye Faithful“ þar sem Carrie spyr:
„Eru sambönd trúarbrögð tíunda áratugarins?“ Hún kemst að því í þætt-
inum eftir að hafa slitið sambandinu við mr. Big (Chris noth), að hún eigi
89 Sex and the City, „The Turtle and the Hare“ (1:9).
90 „Gibson“ stúlkan var bandarísk efri-miðstéttarkona á síðari hluta 19. aldar og á fyrsta
áratug 20. aldar. Hún var fögur, klæddi sig alltaf í samræmi við tilefnið og hegðaði sér
á viðeigandi hátt. Hún var ekki kvenréttindakona eða sýndi pólitík áhuga en gat verið
vel menntuð. Hún þótti sjálfri sér næg, var sjálfstæð og sóttist eftir innri fullnægju,
auk þess sem hún setti ákveðin viðmið fyrir bandaríska fegurðarstaðla. Skvettan var
fyrirmynd bannáranna í Bandaríkjunum, partý-stelpa sem er skemmtanasjúk, óheft,
áhyggjulaus og einhleyp. Grannir fætur hennar, mjóar mjaðmirnar og flöt brjóstin
þóttu til fyrirmyndar, en skvettan var stráksleg í vextinum og laus við þær mjúku
línur sem svo oft hafa þótt prýði á kvenfólki. Sjá t.d. Ashley nelson, „Sister Carrie
meets Carrie Bradshaw“, bls. 85; og Cheryl Brown Travis, Kayce l. meginnis og
Kristin m. Bardari, „Beauty, Sexuality, and Identity. The Social Control of Women“,
Sexuality, Society, and Feminism, ritstj. Cheryl Brown Travis og jacquelyn W. White,
Washington, DC, 2000, bls. 237–272, hér bls. 244–245. Robert C. Allen ræðir
bandarísku leikkonuna joan Crawford sem helsta fulltrúa skvettunnar í Hollywood
í greininni „Hlutverk stjörnunnar í kvikmyndasögunni [joan Crawford]“, þýð. Alda
Björk Valdimarsdóttir, Kvikmyndastjörnur, Reykjavík: Háskólaútgáfan, 2006, bls.
155–181, hér bls. 165.
91 Í grein Koeing, Zimmerman, Hadock og Banning, „Portrayals of Single Women
in the Self-Help literature“, benda þau á að það sé enn ríkjandi skoðun að
hjónabandið tryggi best tilfinningalega, kynferðislega og félagslega fullnægju og að
þessir fordómar gagnvart einhleypum liti jafnvel rannsóknarsviðið þar sem veruleiki
einhleypra sé enn vanrækt greiningarefni í félagsvísindum á þeim tíma sem greinin
var skrifuð. Sjá jennifer Koeing, Toni Schindler Zimmerman, Shelley A. Hadock
og james H. Banning, „Portrayals of Single Women in the Self-Help literature“,
Journal of Feminist Family Therapy 4/2010, bls. 253–274, hér bls. 253 og 255.
Alda Björk Valdimarsdóttir fjallar um kenningar Koeing o.fl. í Jane Austen og ferð
lesandans, bls. 328–331.