Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 11

BJÖRGUN í SKÝJUM
9
unum Buds. Hann hafði ekki gert
ráð fyrir þeirri ókyrrð, sem mynd-
aðist í loftinu fyrir aftan Mallard-
flugvélina. „48 Charlie“ hentist til
og frá. Ofsalegur vindsveipur gerði
það að verkum, að vængirnir höll-
uðust skyndilega um 45 gráður.
Hann rétti vængina strax, en þá
var hann kominn af réttri stefnu,
og rauða blikkljósið á Mallardflug-
vélinni var horfið.
„Sérðu mig?“ spurði Bud. „Ertu
enn á réttri stefnu?“
„Nei, ég er búinn að týna stefn-
unni. En ég held vængjunum lá-
réttum, og ég er enn að lækka flug-
ið.“
„Hver er stefnan? Hver er stefn-
an? Fljótur!“
„63 gráður.“
„Við breytum aðeins stefnu, svo
að þú komir auga á okkur. Hafðu
auga með rauða siglingaljósinu.“
Bud beygði aðeins til vinstri.
„Sérðu okkur núna? Sérðu okkur?“
„Já, já.“
„Misstu nú ekki sjónar á okkur.
Vertu rétt fyrir aftan okkur.“
Bud bjóst við að komast niður
úr skýjaþykkninu í 1000 feta hæð,
en nú var skýjahæðin komin alla
leið niður fyrir 500 fet.
Flugþjónustustarfsmaðurinn í
flugturninum í Greenwood hallaði
sér út um gluggann með hljóðnema
í hendi. „Ég heyri í vélinni þinni,“
sagði hann við Bud. „Nú sé ég þig.
Þú stefnir á flugbrautina."
Bud hrópaði: „48 Charlie, sérðu
flugbrautina?"
„Nei, nei. Jú, ég sé hana núna!“
„Fljúgðu nú beint í þessa stefnu
og lentu. Núna!“
Bud var kominn niður í 300 feta
hæð og kominn hálfa leið yfir flug-
brautina, sem var 4000 fet á lengd.
Það skall ofsalegur kastvinur og úr-
hellisskúr yfir flugvöllinn, einmitt
er Bud tók að hækka flugið að
nýju. Ef flugmanninum á „48 Char-
lie“ hafði nú tekizt að lenda, hefði
ekki mátt tæpara standa.... 10
sekúndur í viðbót..... og allt hefði
verið um seinan fyrir „48 Charlie“
En liefði honum ekki tekizt það .. .
Bud beindi flugvélinni fram hjá
vindsveipnum og spurði: „Ertu
lentur, „48 Charlie“?“
Starfsmaðurinn í flugturninum
greip fram í. „Já, hann er lentur ...
heill á húfi.“ 1 klukkustund og 54
mínútur voru liðnar, síðan hinn
óttaslegni flugmaður í „48 Charlie“
hafði tilkynnt flugturninum á
Memphisflugvelli, að hann ætti að-
eins eftir eldsneyti til tveggja
klukustunda flugs.
Bud hugsaði með sjálfum sér:
„Guði sé lof!“
Mallard-flugvélin hélt nú fram í
átt til Vicksburg, þangað sem ferð-
inni hafði upphaflega verið heitið.
Þeir Bud og Bob voru næsta þög-
ulir. Þeir voru hugsi. Mannvera í
nauðum stödd hafði þarfnazt hjálp-
ar þeirra, og þeim hafði tekizt að
veita hana með lífsnauðsynlegri að-
stoð fjölmargra starfsmanna á jörðu
niðri. Þeim leið því vel.
Þegar Bud kom heim til sín,
spurði Willi kona hans hann: „Var
þetta góð flugferð?"
Bud ræðir aldrei flugvandamál
við eiginkonu sína. Hann kýs held-
ur að forðast að minnast á ýmislegt,