Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 40
38
ÚRVAL
þessu. Hann hafði drýgt synd, þeg-
ar hann var 15 ára að aldri. Hann
skýrir okkur ekki frá því, hver
hún hafi verið, en hann skýrði vin-
gjarnlegum presti frá þessari synd,
rétt áður en hann átti að gera hann
að djákna. Þessi „kærasti vinur“,
eins og Patrekur kallar prest þenn-
an ,reyndist sannkallaður falsvin-
ur. Þessi trúnaðarmaður skýrði
yfirboðurunum frá æskusynd Pat-
reks, er farið var að nefna nafn
Patreks sem hugsanlegs forstöðu-
manns trúboðsleiðangurs til ír-
lands. Og þar af leiðandi var ann-
ar skipaður í þá trúnaðarstöðu,
maður nokkur, Palladius að nafni,
sem var ekki í neinum tengslum
við írland.
En áhugi Patreks dofnaði ekkert
við þetta. Ákafinn var hinn sami
sem áður, og varð þetta til þess að
endurvekja traust yfirboðara hans
á honum. Og brátt var hann því
sendur á eftir Palladiusi. Skyldi
hann gerast aðstoðarmaður Palla-
diusar í írlandi. Hann var ekki
kominn til hafnar, er honum barst
sú fregn, að Palladius væri lát-
inn. Yfirboðarar Patreks álitu, að
forsjónin hefði þannig gripið í
taumana, og því flýttu þeir sér að
vígja hann til biskups og senda
hann af stað með miklum glæsi-
brag.
MITT Á MEÐAL DRUIDANNA
Patrekur var á fimmtugsaldri,
þegar hann kom aftur til hinnar
grænu örlagaeyju sinnar. Það var
jafn rustafenginn staður og hann
hafði verið, er Patrekur yfirgaf
hann. Þar voru engar borgir, og
fáir vegir lágu um sveitirnar, sem
voru vaxnar þéttum skógum, þar
sem krökk var af stigamönnum.
Hinir ýmsu smákonungar landsins
deildu um völdin og reyndu að færa
út ríki sitt hver um sig á kostnað
hinna. Þar var um að ræða svo-
litla hópa kristinna manna á víð
og dreif um landið vegna viðskipta
við Frakkland og England. En flest
þau málefni, er snertu annan heim,
voru í höndum Druidanna. Það var
stétt lærðra manna, sem voru álitn-
ir búa yfir töframætti. Þeir voru
ráðgjafar konunga og prinsa og
héldu fólkinu í viðjum ofboðslegr-
ar fáfræði.
Og nú tók Patrekur að ferðast
um þann hluta landsins, sem nú
er Norður-írland. Hann rökræddi
og stældi við hina tortryggu Druida,
er hann hélt áfram að útbreiða
fagnaðarerindið. Maðurinn, sem
hafði eitt sinn verið vesæll smali
í hæðum þessum, fyllti sveitafólk-
ið lotningu, er hann kom nú með
biskupskross og bagal í hendi.
Hann þekkti land og þjóð út í yztu
æsar. Hann talaði írsku. Og hann
kom fram eins og sá, sem valdið
hafði. Allt urðu þetta voldug vopn í
hendi hans.
Hann var mjög ákaflyndur mað-
ur, haldinn brennandi áhuga á mál-
efninu. Frá því er skýrt, að eitt
sinn hafi hann verið að prédika
yfir ættarhöfðingja einum, sem
vildi láta skírast, og þá hafi hann
óvart rekið hvassan málmoddinn á
bagal sínum ofan á rist ættarhöfð-
ingjans. Höfðinginn lét ekki á
neinu bera, þótt þetta ylli honum