Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 84

82
ÚRVAL
En þegar hann hafði dregið að sér
70 fet af vaðnum, fann hann snögg-
lega fyrir þyngd frænda sins að
nýju og að hann kippti í vaðinn.
Þá dvínaði ótti hans.
Bagley hafði nú náð til Jones.
Hann kraup niður á sylluna við hlið
Jones, titrandi af geðshræringu.
Dauðinn hafði næstum hremmt
hann. Á sama augnabliki og hann
náði fótfestu á syllunni, hafði hin
granna líflína hans loks losnað af
trjárótunum. Það hafði munað
mjóu. Hann sagði við sjálfan sig í
sífellu: „Ég er li-fandi!“
En Floyd Jones virtist látinn.
Bagley tók af sér annan vettling-
inn og snerti ískalt, bert höfuð
mannsins. „Ég get ekki hreyft mig,“
stundi Jones hásum rómi. „Ég er
helkaldur frá mitti og niður úr.“
„Hafðu ekki áhyggjur framar,“
svaraði Bagley. „Við náum þér upp
á brúnina rétt strax.“
Þetta var hraustlega mælt, kann-
ske helzt til hraustlega, því að
vandamálin, sem blöstu við fram
undan, voru eins ógnvænleg og
sjálfur hamarinn. Jones hafði litla
meðvitund, og það var því ekki
hægt að draga hann einan upp í
vaðnum. Trylltur stormurinn
mundi slengja honum utan í ham-
arinn og rota hann. Það var aðeins
einn möguleiki. Þeir urðu að fara
báðir upp samtímis. Bagley hafði
ekki losað af sér vaðinn. Hann
reisti Jones á fætur og færði hann
varlega í aukavettlingana, sem
eiginkona hans hafði stungið í vasa
hans fyrir að því er virtist eilífðar-
tíma. Hann lét Floyd standa fyrir
aftan sig og síðan vafði hann hand-
leggjum hans um mitti sér og
smeygði þeim undir kaðalinn
framan á maga sér. Svo herti hann
á kaðlinum og hrópaði til Floyds.
„Haltu þér nú fast!“
Hann kippti snögglega í kaðal-
inn þrisvar í röð, en það var merki
um, að hann vildi láta draga sig'
upp. og þá stríkkaði snögglega á
kaðlinum. Brátt dingluðu báðir
mennirnir í lausu lofti rétt yfir
ólgandi öldunum. Svo tóku þeir að
færast hægt og hægt upp á við í átt-
ina til brúnarinnar. Jones, sem er
162 pund, hélt sér dauðahaldi í
bjargvætt sinn. Örvæntingin virt-
ist veita honum næglegt afl til
þess að halda takinu. En Bagley
leið vítiskvalir. Vaðurinn herti svo
að honum vegna hins mikla þunga,
að hann hélt, að hann mundi slitna
í sundur.
Hann fann, að Jones var að missa
takið, er þeir nálguðust Svíns-
hrygg. Hann greip í hálsmál hans
og tókst að draga hann yfir hrygg-
inn. Og þarna lágu þeir svolitla
stund. Jones hafði misst meðvitund,
en Bagley stóð á öndinni og reyndi
að ákveða, hvað gera skyldi næst.
Litli maðurinn var nú orðinn svo
örþreyttur, að það var honum um
megn að leggja á sig langan krók,
líkt og hann hafði gert, þegar hann
seig niður. Og á Svínshrygg var
fullt af lausum steinum, sem höfðu
hrunið þangað niður í mikilli
grjótskriðu. Hann varð að gæta
sín við hvert fótmál. Að öðrum
kosti gæti hann komið nýrri skriðu
af stað. Hann átti því ekki um
annað að velja en að láta draga
sig beint upp bröttu gjána, en þar