Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 83

UPP HAMRANA
81
verða til þess, að hann skylli beint
niður á gjábotninn.
Bagley fylltist ísköldum ótta og
velti því fyrir sér, hvað hann gæti
tekið til bragðs. Hann gerði sér
grein fyrir hinni hættulegu aðstöðu
sinni. Hann sá, að eina von hans var
fólgin í því, að honum tækist að
losa vaðinn með því að sveifla
honum til. Þá mundu félagar hans
uppi á brúninni finna þennan
skyndilega slaka og draga svolít-
inn hluta vaðsins upp til sín, og
þá væri hann búinn að fá alveg
hæfilegan slaka á ný. „Gefið út
línuna!“ hrópaði hann. En menn-
irnir fyrir ofan hann virtust ekki
hafa heyrt til hans vegna ýlfursins
í vindinum og ofsafengins brim-
hljóðsins. En það var annar maður,
sem hafði heyrt til hans. Það barst
veik rödd að eyrum Bagleys. Hún
kom frá vinstri, handan Svíns-
hryggjar. „Hérna!“ sagði röddin.
Floyd Jones var lifandi.
Bagley varð nú að velja, og það
val var ofboðslega erfitt. Héldi
hann áfram að síga niður eftir
hömrunum til þess að reyna að
koma Jones til bjargar, mundi
vaðurinn losna frá trjárótunum þá
og þeg'ar. En héldi hann kyrru fyrir
þarna á syllunni, mundi Jones ör-
ugglega deyja. „Guð minn góður!
Hjálpaðu mér!“ stundi röddin. En
nú virtist hún veikari en áður.
Uppi á klettabrúninni varpaði
bjarmi af báli óhugnanlegum blæ á
veðurbarin andlit mannanna, sem
gættu vaðsins. Horace, frændi Bag-
leys, lá frammi á brún hengiflugs-
ins og fylgdist með slakanum á
vaðnum. Vaðurinn titraði í höndum
han, og hann sá skyndilega snögg-
an glampa þarna fyrir neðan sig.
„Gefið út meiri línu!“ hrópaði hann
til hinna. „Litli maðurinn er að
fara inn í gjána.“
Bagley hafði valið. Hann fikr-
aði sig yfir gjána, en rann hvað eft-
ir annað til á frosnum snjónum.
En líflínan hans, hans eina von og
mesta ógn í senn, stóðst raunina.
Hún losnaði ekki. Begley reyndi
að hugsa ekki stöðugt um hana,
heldur reyndi að einbeita hugan-
um að Floyd Jones, er hann skreið
upp eftir urðinni á Svínshrygg.
Þegar hann var kominn upp á
hryggbrúnina, lagðist hann flatur
og beindi vasaljósinu niður fyrir
sig hinum megin.
Um 25 fetum fyrir neðan hann lá
Floyd Jones í hnipri á mjórri syllu
rétt fyrir ofan ólgandi öldurnar.
Hann hafði þrýst andliti sínu og
handleggjum inn í skoru í veggn-
um. Föt hans voru gaddfreðin. Að-
eins ljóst hár hans blakti í vind-
inum. Nú gleymdi Bagley alger-
lega sinni hættulegu aðstöðu vegna
neyðar mannsins. Mennirnir uppi
á brúninni skildu merki hans, er
hann kippti í vaðinn, og gáfu út
meiri vað. Og svo hélt hann yfir
hrygginn. Hann fikraði sig síðan
beint niður eftir ójöfnum hamr-
inum, spyrnti í hann fótunum og
ýtti sér frá honum með höndunum.
Horace, sem lá á hamrabrúninni,
fann skyndilega, að það slaknaði
mjög á vaðnum. „Við erum búnir að
missa hann!“ æpti hann!“ Hann
varð óttasleginn og tók að draga
að sér kaðalinn í miklu ofboði, fyrst
30 fet, svo 20 í viðbót og enn 20.