Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 81

UPP HAMRANA
79
mál, og hann gat nú næstum fund-
ið ofsa stormsins og' úthafsbylgj-
anna, sem lömdu höfðann æðislega
á þessari óveðursnóttu. „Jæja,“
svaraði hann, „það er víst bezt fyr-
ir mig að koma mér af stað.“
Kona Bagleys stakk aukavettl-
ingum í jakkavasa hans, á meðan
hann var að klæða sig. Svo steig
hann upp í bílskrjóðinn sinn og ók
af stað í átt til Suðvesturhöfða,
sem var sex mílur í burtu. Bugð-
óttur vegurinn var háll, og skóf
snjóinn yfir hann öðru hverju. Bag-
ley hafði áður verið fiskimaður, en
hafði nú fengið öruggara starf í
landi. Hann var varkár og ók því
mjög varlega. Það var engin ástæða
til þess að leggja sig í óþarfa hættu.
Þessa nótt var háð hörð barátta
við ofsafengin náttúruöfl til þess að
koma til hjálpar meðbræðrum, sem
voru í nauðum staddir. Atburðir
næturinnar höfðu í rauninni átt
upptök sín morguninn áður, er tveir
menn lögðu af stað í veiðiferð. Þeir
höfðu lagt af stað í lekum vélbát
frá Haycockhöfn í Mainefylki, sem
var í fimmtán mílna fjarlægð hin-
um megin flóans. Þetta voru þeir
Billy Jones, 42 ára gamall, og Floyd
bróðir hans, 36 ára að aldri. Þeir
höfðu eklti neina fasta vinnu, en
reyndu að hafa ofan af fyrir fjöl-
skildum sínum með ýmissi ígripa-
vinnu. Þeir ætluðu sér að ná í dá-
lítið af kuðungi í matinn. En svo
skall á norðanvindur, en þeir voru
komnir út á flóann. Vélin bilaði,
og þeir börðust við ósjó og storm í
12 klukkustundir og jusu af öllum
lífs og sálar kröftum. Þeir þjáðust
af sjóveiki. Öðru hverju báðust þeir
fyrir. Er myrkur var skollið á, báru
þeir lægri hlut fyrir storminum,
sem rak þá nú óðfluga í áttina til
vita eins á suðurenda Stóru-Manan-
eyjar. Að síðustu náðu þeir landi
með herkjumunum í urðinni fyrir
neðan hinn þverhnípta Suðvestur-
höfða. Þeim tókst að klöngrast yfir
urðina upp fyrir fjöruborðið. Floyd
var orðinn máttvana af kulda og
komst ekki lengra. En Billy byrjaði
að klifra upp hamrana. „Eg ætla
að stefna á vitaljósið þarna uppi,“
hrópaði hann til Floyds. Floyd svar-
aði þvi engu.
Þrem tímum síðar heyrði Ottawa
Benson vitavörður og eiginkona
hans, að það var barið að dyrum
hjá þeim. Frú Benson opnaði hurð-
ina, en hörfaði aftur á bak við þá
sjón, er fyrir augun bar. Á þrösk-
uldinum lá maður á fjórum fótum.
Hann var alsnjógur og starði á .hana
með tryllingsglampa í augum.
„Bróðir minn...“ stamaði hann.
„Okkur bræðurna rak á land hérna
fyrir neðan höfðann. Ég komst upp
hamrana, en hann er enn þá þarna
niðri.“
Benson trúði ekki sínum eigin
eyrum. Hann vissi ofur vel, að það
var næstum alveg ógerlegt að klifra
upp hamrana, sem voru næstum
þverhníptir. Hann hringdi í skyndi
á símstöðina í Selsvík, sem var
næsta fiskiþorpið, en á eyjunni eru
samtals sjö þorp.
íbúar Stóru-Mananeyjar eru 2500
talsins. Þetta. er mjög samhent fólk,
enda brýn nauðsyn til slíks í þessu
litla samfélagi. Brátt komu menn-
irnir úr Selsvík til vitans. Þeir voru