Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 60

58
ÚRVAL
ir stjórn eftirmanns Tíberíusar,
Kalígúla, veit enginn.
Sú þjóðsaga er til að hann hafi
fyrirfarið sér. Rómverjum þótti það
oft aðgengilegasta leiðin út úr
vandræðum. Önnur saga segir að
líki hans hafi verið fleygt í Tíber,
og hafi þá skollið á ofsastormur
og úrheliisrigning og valdið flóð-
um í ánni. Þá hafi lík hans verið
fært til Vienne, og hafi þar verið
kastað í Rhone, og afleiðingarnar
orðið hinar sömu og í hið fyrra
skiptið, og að síðan hafi verið farið
með lík þetta til Lausanne í Sviss,
og að endingu til einhvers afvik-
ins staðar í Sviss, þar sem því var
sökkt í pytt.
En af ævi hans og afdrifum fer
öðrum sögum á Austurlöndum, því
þar kallast hann og kona hans helg-
ir menn. Og er sízt fyrir það að
synja að hann hafi orðið bæði krist-
inn og helgur maður, þó að um
það sé engin heimild til, sem trúa
má.

Melvin H. Hayes, bifreiðaeftirlitsmaður í Kaliforníu, steig upp í bif-
reið, sem stöðvuð var við gangstéttina fyrir utan skrifstofu hans, en
þar áttu þeir að raða sér upp, sem gangast vildu undir bílpróf. Hann
tók til óspilltra málanna og skipaði ökumanninum að athuga, hvort
allt væri i lagi, hemlar, ljós o.s.frv., og fylgdist nákvæmlega með öllu.
Ökumaðurinn hlýddi öllum þessum fyrirskipunum án þess að segja
orð. Svo skipaði bifreiðaeftirlitsmaðurinn ökumanninum að aka út í
umferðina. „Beygðu til hægri/ skipaði hann. „Nú til vinstri ............
stanzaðu ...... af st.að ....... aktu aftur á bak ........“
Ökumaðurinn hlýddi öllum þessum fyrirskipunum án þess að segja
orð, en að lokum gat hann ekki orða bundizt og spurði: „Væri þér
sama, þó að þú segðir mér, hvað þetta á allt saman að þýða? Ég er
utanbæjarmaður, og ég stanzaði bara við gangstéttina til þess að
skoða vegakortið mitt.“
Matt Weinstock.
Leigubílstjórinn stanzaði bifreið sína og hleypti konu nokkurri upp
í, en hún var að flýta sér óskaplega mikið til bifreiðaeftirlitsins til
þess að taka þar bílpróf. Á leiðinni spurði leigubílstjórinn farþegann,
hvernig hún ætiaði að taka bilpróf alveg bíllaus: „Ó, almáttugur,"
veinaði konan, „ég vissi, að það var eitthvað, sem ég hafði gleymt!“
Betty Mullen.
Þriðja barnið okkar fæddist nákvæmlega 8 mínútum eftir að ég
kom á fa’ðingardeidina. Maðurinn minn var nýbúinn að fylla út mót-
lökueyðublöðin, þegar hjúkrunarkonan tilkynnti honum, að hann væri
búinn að eignast son. „Nei, það getur ekki verið ég,“ svaraði hann
þá. „Nú, ég var alveg að koma hingað."
Frú Margaret A. Polla.