Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 97

LUNDÚNIR BRENNA
95
sem virtist drottna yfir borginni og
setja sinn svip á hana.
Pepys stóð þarna um hríð og virti
Lundúnaborg fyrir sér. Vindurinn
gnauðaði við eyru.honum. Og hann
sá hræðilega sýn. Hann sá, að stórt
svæði í kringum Lundúnabrú stóð
í björtu báli. f Thamesstræti var
eldurinn að nálgast skipakvíarnar
og vörugeymsluhúsin. Brúin sjálf
logaði nú í báða enda, og nú, er
Pepys stóð þarna og virti brúna
fyrir sér, sá hann, að húsin á brúnni
hrundu logandi niður í ána hvert
á fætur öðru.
Pepys flýtti sér niður þrepin til
aðseturs Sir John Robinsons, sem
var varðstjóri Lundúnaturns, en
Robinson vissi mjög vel um út-
breiðslu eldsins í ýmsum smáatrið-
um. Robinson sagði, að eldurinn
hefði kviknað heima hjá Thomas
Farynor, bakara konungs, í Pudd-
ing Lane klukkan 2 eftir miðnætti.
Sir Thomas Bludworth borgarstjóri
hafði svo verið vakinn skömmu eft-
ir það. Bludworth var mjög gram-
ur yfir því að vera vakinn svona
skyndilega af værum blundi. Hann
leit sem snöggvast í áttina til elds-
ins og sagði svo, að það þyrfti ekki
annað en að láta einn kvenmann
pissa á eldinn, því að slíkt mundi
nægja. Einhver hafði þá spurt, hvort
rífa ætti húsin við útjaðra eldsins
til þess að hindra frekari útbreiðslu
hans. Bludworth svaraði því neit-
andi og hélt aftur heim til sín. Síð-
an hafði eldurinn stöðugt breiðzt
út.
Pepys hraðaði sér niður að
Thamesá og fékk ferjumann til þess
að róa sér nálægt eldhafinu. Þegar
báturinn nálgaðist Lundúnabrú,
glaðnaði sem snöggvast yfir Pepys.
Þegar hann var kominn nálægt
brúnni, sá hann greinilega, að hún
logaði ekki öll. En þegar báturinn
var kominn yfir um, fylltist Pepys
undrun og skelfingu. Allur árbakk-
inn var eitt eldhaf, allt upp til Cold-
harbour. Þykkan reykjarmökk lagði
upp frá nokkrum skipakvíum. Stórt
vörugeymsluhús, fullt af tólg og
timbri, sprakk í loft upp með mikl-
um drunum, og logarnir þeyttust
samstundis hátt í loft upp.
Pepys fylgdist með hamförum
þessum í rúma klukkustund úr bát
sínum, og það, sem hann sá, fyllti
hann skelfingu. Hvass vindurinn
æsti eldinn um allan helming og
dreifði honum hús úr húsi. Þetta
voru timburhús, og þau voru nú
skraufþurr vegna langvarandi sum-
arþurrka, sem voru þeir verstu, sem
verið höfðu nú um árabil. Það var
ótrúlegt, að fólk, sem bjó nálægt
eldhafinu, virtist ekki skilja það,
hvílík geigvænleg hætta var þarna
á ferðum. Margir neituðu að yfir-
gefa heimili sín, þangað til eldurinn
var kominn alveg að þeim. Þá æddu
þeir í ofboði niður að næstu báts-
þrepum niðri við Thamesá með ein-
hverj ar eigur sínar með sér og
reyndu að leigja sér bát. Dúfurnar
virtust jafnvel ekki vilja yfirgefa
heimili sín. Þær flögruðu um ná-
lægt gluggum og svölum, og sumar
þeirra gerðu alls enga tilraun til
þess að færa sig úr stað. Að síðustu
sviðu eldtungurnar vængi þeirra, og
þá steyptust þær til jarðar.
En það versta var samt, að enginn
virtist gera neina tilraun til þess