Úrval - 01.05.1968, Blaðsíða 104

102
ÚRVAL
kirkjuveggir, sem en voru uppi
standandi, breyttust í hvítglóandi
víti.
Flóttafólkið beindi allt stefnu
sinni að borgarhliðunum umhverfis
Cityhverfið. Þar ægði öllu saman.
Fátæklegar kerrur kepptu við glæsi-
vagna fyrirfólks. Ökumennirnir
bölvuðu og rögnuðu, konur og börn
grétu. Það tók marga klukkutíma
að komast eftir þröngum, hlykkj-
óttum strætunum, og margar göt-
urnar voru algerlega ófærar, því
að þar var allt fullt af vögnum á
hvolfi og varningi og ýmsum hús-
munum úti um allt. Troðningurinn
jókst um allan helming, er verka-
menn og ökumenn úr úthverfunum
sem voru að reyna að komast inn
í borgina, mættu flóttamannkösinni.
Þeir þyrptust að hliðunum við
Cityhverfið og kröfðust 10, 20 eða
jafnvel 30 sterlingspunda fyrir að
flytja búslóð manna út á óbyggðu
svæðin. Þjófar og ræningjar héldu
líka í áttina til Cityhverfisins. Þeir
földu sig fyrir varðmönnum kon-
ungs og skutust fram hjá þeim.
Þeir réðust inn í yfirgefin hús og
stálu þar borðbúnaði, húsgögnum
og málverkum, sem þeir hlóðu á
hjólbörur og óku burt.
En það voru líka margir, sem
voru önnum kafnir við að reyna
að bjarga Lundúnum. Sumir skipu-
lögðu sínar eigin brunasveitir. John
Dolben, prófastur í Westminster,
þrammaði með nemendur Westmin-
sterskólans þvert yfir Cityhverfið til
kirkjunnar St. Dunstan-in-the-East
þar sem þeir voru önnum kafnir
klukkustundum saman við að
skvetta úr vatnsfötum á kirkju-
bygginguna og húsin þar í grennd.
Þegar eldurinn kom æðandi upp
eftir strætinu, náði hann ekki að
granda St. Dunstankirkjunni með
háa blýturninn.
Hópur manna hafði stritað
klukkustundum saman við að rífa
niður hús nálægt Leedenhall, risa-
vöxnu byggingunni, er var notuð
sem markaður, kornforðabúr,
vopnabúr og bækistöðvar Austur-
Indíafélagsins. Skyndilega kastaði
borgarfulltrúi hattfylli af peningum
á meðal slituppgefinna mannanna.
Þeir höfðu verið að því komnir að
gefast upp, en nú tíndu þeir upp
peningana í flýti og luku starfinu.
Og Leedenhall varð ekki eldinum
að bráð, þótt smáskemmdir yrðu að
vísu á byggingunni.
„LUNDÚNIR ERU EKKI
LENGUR TIL“
Vindurinn hélt áfram að blása
og rak logana á undan sér í norð-
vestur frá Graceehurchstræti inn í
Lombardstræti, þar sem skilti með
máluðum myndum af einhyrningn-
um, hvíta hestinum og engisprett-
unni gáfu til kynna, að þarna væri
aðsetur bankanna í Englandi. Er
líða tók á daginn ,stóðu húsin við
þessa glæsilegu götu í björtu báli,
og eldurinn æddi nú úr einu verzl-
unarhúsinu í annað í Cornhill, þar
sem hillurnar svignuðu undan
silki- og flauelsefnum.
Nú var sólin næstum horfin að
baki risavaxins reyktjalds. Þegar
henni tókst loks að sigrast á reykj-
armekkinum, var hún sem blóð á
litinn, og menn, sem voru margar
mílur i burtu, tóku eftir því, að