Úrval - 01.01.1973, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
leiða hans. Hann mundi skilja allt það,
sem hægt er að öðíást vitneskju um, ef
hann gæti stungið öllum heiminum upp
t munninn. Hann reynir af ýtrustu
kröftum að teygja svo úr vörunum, að
hann geti komið báðum hnefunum upp
i sig, svo að hann geti skilið tilgang
þeirra og hlutverk betur.
Pylsufæturnir hans veifa framan i
hann, svo nálægt, að hann getur gripið
i þá, en samt ekki nógu nálægt fyrir
munninn, sem biður þess að snerta þá.
Og þegar honum tekst loks að velta
sér af bakinu á magann, gerum við
hjónin okkur grein fyrir þvi, að við
höfum ósjálfrátt veitt honum
hvatningu með þvi að spenna okkar
eigin vöðva.
Hann er öruggur innan geislunar-
svæðis móðurástarinnar, en tekur nú
til aö teygja sig eftir föður sinum. Það
sést greinilega i augum hans, þegar
hann hættir snögglega að sýna hinni
þekktu verunni á heimilinu afskipta-
leysi. Augnatillit hans sýnir nú
skyndilega, að hann þekkir lika föður
sinn.
Hann einbeitir athygli sinni
geysilega, þegar hann fylgist með þvi,
hvernig við hreyfum okkur, þegar við
borðum. Hann likir eftir öllum
hreyfingum okkar og svipbrigðum. En
hann hefur lika sina eigin borðsiði.
Hann lætur ferskjurnar falla i kjöltu
mér af miklum ákafa, slafrar I sig úr
bollanum, áður en hann kastar honum
á gólfið, tekur handfylli af mat og
smyr bakkann sinn með honum og
hnerrar beint framan i mig, svo að
maturinn slettist i andlit mér.
Nú er hann bráðum orðinn hálfsárs.
Og nú er mesta nýjabrumið farið af
brjóstum mlnum sem handhægri
mjólkurvél. Varir hans missa tak sitt á
geirvörtunni, þegar hann lætur töfrast
af tölu, sem hann kemur auga á, eða af
mjúkri loðnunni á peysunni minni,
sem hann byrjar að strjúka. Ég er nú
reiðubúin að hætta að gefa honum
brjóst, þar eð ég veit, að þarfir hans og
minar hljóta aö fara saman.
Ég virði fyrir mér son okkar, þegar
hann leikur ýmis hlutverk, sem hann
uppsker laun fyrir, og lætur sig engu
skipta, hvað áhorfendum finnst um
frammistöðuna. Stundum er hann
skjaldbaka, sem hefur einhvern vegin
komizt upp á stein, en kemst þaðan
ekki aftur og teygir höfuð og útlimi
hátt upp I loftið I viðleitni sinni til þess
að komast burt, en tekst það ekki.
Stundum er hann sigursæll hnefaleika-
kappi, sem veifar höndum sigri-
hrósandi yfir höfði sér. Stundum er
hann hinn mikli hugsuður, sem klórar
sér hugsandi bak við eyrað. Stundum
er hann pinulitið ofurrpenni
(Superman) með smekkinn sem
skikkju flaksandi aftur af öxlum.
Ég gef honum brjóst i siðasta skipti
og nýt þess verknaðar, sem á nú hrátt
fyrir sér að verða minningin ein.
Hugur minn leitar aftur til þeirrar
stundar, þegar hann kom út úr skauti
minu, klæddur sakleysinu einu f,ata,
aðeins gæddur þeim eina hæfileiká að
geta leitað. Brátt munu leyndardómar
sjálfhreyfiaflsins ljúkast upp fyrir
honum. Ég þori ekki að hugsa mér það
hræðilega tóm, sem fjarvera þessarar
pinulitlu og ótrúlega elskulegu veru
mun skilja eftir.
En móðurkenndin feykir burt öllum
hugsunum um fallvaltleik hins
mannlega likama i villtri gleði
kærleiks og drauma og þeirri þolan-
legu kvöl að verða að sleppa takinu á
honum smám saman dag frá degi.