Úrval - 01.01.1973, Blaðsíða 93

GÓÐI PAFINN
91
glugga hátt uppi á vegg, og fyrir
honum voru rimlar. Fornfálegt stein-
gólfið virtist aldrei vera alveg þurrt.
En I fyrsta bréfi sinu heim til
fjölskyldunnar skrifaði hann samt á
þessa leiö:
„Ég hefði aldrei getað imyndað
mér, að ég yrði svona heppinn.
Maturinn hér er öðruvisi en i
Bergamo. Við lifum hér sem
lávarðar.”
I lok fyrsta ársins i Róm varð
nokkurt hlé á náminu. ttalska
rikisstjórnio, sem var þá andsnúin
kirkjunni, veitti ekki prestaskóla-
nemunum undanþágu frá herþjónustu.
t nóvember árið 1901 varö Roncalli þvi
að gefa sig fram til herþjónustu i
Bergamo. Hann var tekinn i 73. fót-
gönguliðssveit Langbaröalandsstór-
fylkisins. Þar gegndi hann
herþjónustu i heilt ár og var orðinn lið-
þjálfi, þegar hann fékk lausn frá
henni.
Angelo sökkti sér niður i nám og
bænir, þegar hann sneri aftur til
prestaháskólans i Róm. Nú var sá timi
ekki langt undan, að hann mundi
hljóta prestvigslu. „Hvað verður um
mig?” skrifaði hann. „Verð ég snjall
guöfræðingur eöa bara einfaldur
sveitaprestur? Hvaöa máli skiptir allt
þetta mig?........Þegar öllu er á
botninn hvolft, þá er það auðvelt fyrir
Jesú að láta draum minn að engu
verða, drauminn um að veröa glæstur
snillingur i augum heimsins.”
Hann hélt áfram að hafa áhyggjur af
þvi, að kannske væru framtíðarvonir
hans um of bundnar við veraldlega
hluti. Hann óttaðist, að jafnvel náms-
áhugi hans og löngun til þess að standa
sig vel i prófum, væru syndir sjálfs-
upphafningar og stolts. „Hugur og
minni eru gjafir Guðs,” skrifaði hann i
dagbók sina. „Hvers vegna skyldi mér
þykja það miður, þótt aðrir reyndust
hafa meira til að bera af gjöfum
þessum en ég?”
Hann hlaut prestvigslu i ágúst árið
1904 og lagði svo strax af stað heim-
leiðis. Og þ. 15. ágúst, á himna-
farardegi heilagrar Guðsmóður var
hann loks kominn heim til Sotto il
Monte að nýju. „Ég tel þann dag vera
meðal mestu hamingjudaga lifs
mins,” skrifaði hann.
Veðurbarða, litla kirkjan, þar sem
Roncalli hafði verið skirður fyrir 23.
árum, var troðfull af ættingjum hans,
eftirvæntingarfullum og stoltum. Þeir
voru allir klæddir hinum drungalegu,
svörtu sunnudagsfötum slnum þrátt
fyrir sumarhitann. Að messu lokinni
hélt Don Angelo sina fyrstu ræðu sem
prestur. „Kæru bræður”, hóf hann
máls, „minir raunverulegu
bræður . . . .” Fólk fékk ekki tára
bundist, og það kom jafnvel fyrir einu
sinni, að ungi presturinn varð svo
hrærður, að rödd hans brast.
A eftir þyrptust allir umhverfis hann
og óskuðu honum til hamingju. Einn úr
öldungaráði kirkjunnar hristi hönd
hans innilega og mælti hin hefðbundnu
árnaðarorð, sem mæla skal við nýjan
prest: „Nú verðið þér að vinna af
kappi og verða páfi.” Þeir fóru báöir
að hlæja.
Leiðarstjarna visar veginn
Brátt var honum boöin staða ritara
hins nýja biskups i Bergamo, Hans
háæruverðuga föður Giacomo Maria
Radini—Tedeschi. Stöðuveiting þessi
hafði geysileg áhrif á hinn unga prest
og einnig á fjarlæga framtið sjálfrar
kirkjunnar.
Þessir tveir menn hefðu vart getað
verið ólikari en þeir voru. Radini
Tedeschi var af aðalsættum, hávaxinn
og konunglegur i fasi, gæddur