Úrval - 01.01.1973, Blaðsíða 88

I
86
grindurnar. Hann ræskti sig og hóf
máls á latinu. Rödd hans var svo
hrærð, að hún brast i miðri til-
kynningunni.
„Annuntio vobis gaudium magnum.
Habemus Papam.
(„Ég tilkynni yður mikla gleði. Viö
eigum páfa.)”
Þaö kváöu við fagnaðaróp og klapp.
En sú spurning, sem brann á allra
vörum var: Hver er hann?
„Hann er hinn æruverðugasti og
fremsti lávarður, Angelo Giuseppe
Roncalli kardfnáli.”
Það varð þögn, er virtist þrungin
almennri undrun. Þegar nafn Roncalli
birtist einstöku sinnum á listum yfir
hugsanlega sigurvegara, þá var það
alltaf meðal hinna neðstu, likt og menn
hefðu minnzt hans eftir á. En hvað
sem þvi leið, þá hafði verið tilkynnt:
Habemus Papam. Það kvað við
hrifningaröskur meðal mannfjöldans.
Nú tilkynnti kardinálinn nafnið sem
hinn nýi páfi hafði kosið að bera:
„Jóhannes 23.”
Enn varö augnabliksþögn, sem
virtist einnig vera þrungin almennri
undrun. Enginn páfi haföi veriö
kallaður Jóhannes siðan á miðöldum.
Svo var hann skyndilega kominn út á
svalirnar, svo skyndilega, að menn
urðu varla varir við það, er hann steig
'út á þær. Þarna stóð hann, þrekinn og
traustlegur i hvitum skrúða. Aðrir
páfar höfðu verið bornir út á svalirnar
I hásæti, umkringdir yfirþyrmandi
dýrð hirðar Páfagarðs. En Jóhannes
23. steig einn út á svalirnar. Hann kom
þangað fótgangandi. Og hann stóð þar
svo kyrr, að það liðu nokkrar
sekúndur, áður en mannfjöldinn niðri
á torginu gerði sér grein fyrir, aö hann
var þar. Siðan rak mannfjöldinn upp
ÚRVAL
óskapleg hyllingarhróp og veifaöi
vasaklútum.
Páfinn brosti til fólksins af ódulinni
ánægju. Hann lyfti höndum sinum til
þess að blessa fólkiö og byrjaði að tóna
hin öldnu og hefðbundnu blessunarorð
„Urbi et Orbi”, hina postullegu
blessun til handa borginni og
veröldinni. Þúsundir manna signdu sig
og létu fallast á kné á torginu. „Megi
Guð almáttugur blessa ykkur,
Faðirinn, Sonurinn og Hinn Heilagi
Andi”.
Svo stóð páfinn þarna þögull i eitt,
langt augnablik með útbreiddan
faðminn tii ibúa Rómar. Siðan sneri
hann sér við og hvarf á bak við tjöldin.
Fólkið tók að dreifast. Það gekk út á
milli súlnaganganna inn i hliðargötur
á leið heim til sin. Það talaöi um
þennan Jóhannes 23. Hver hefði getað
imyndað sér, að þeir mundu kjósa
þennan kardinála? Hann er svo
gamall......Hvaö, er hann ekki 77
ára?
Og fólk spurði þessarar spurningar
æ ofan i æ: Verður hann góður páfi?
„Þú skalt ekki gerast prestur”
A gulu hæöunum, sem risa upp af
Pódalnum á Norður—Italiu, stendur
þyrping leirhúsa, sem nefnist Sotto il
Monte, þ.e. „Undir fjallinu”. Fólkiö i
þessu litla sveitaþorpi hefur ræktað
hinn grýtta jarðveg öldum saman. A
sumrin hvilir móða breiskjuhitans yfir
vínekrum og litlum kornökrum. A
veturna næða kaldir stormar um það
ofan úr Alpafjöllum og flytja með sér
snjó og iskalt regn.
A slikum vetrardegi, þ. 25.
nóvember árið 1881, fæddist hjónunum
Giovanni Battista Roncalli og
Mariönnu konu hans barn. Það var
fyrsti soynur þeirra, en þau áttu þrjár
dætur fyrir. Um mitt siðdegi var