Goðasteinn - 01.09.1963, Side 43

Steinþór Þórðarson, Hala:
Sumarkoman 1902
Sumarkoman 1902 er mér minnisstæð. Ég var þá á tíunda ári.
Hart var milli manna, hafís lá fyrir landi, verzlunin á Hornafirði
var alveg vörulaus, og ekkert gaf af sjó í Suðursveit um veturinn.
Meira bjargarleysi var ekki hægt að hugsa sér.
Hafísinn mun hafa komið með góubyrjun en rekið aftur frá um
tíma. En uppúr páskum, sem þá voru fyrsta sunnudag í einmánuði
rak hann aftur hér að landi og lá framyfir sumarmál.
Ég man vel eftir góuþrælnum þennan vetur, veðurfari og fleiru.
Síðasta sunnudag í góu var hægveður fram eftir degi, en með
kvöldinu gerði austanfrassa og snjóreyting. Að kvöldi þessa dags,
þegar lítið var farið að bregða birtu, var alit fólkið á Hala hátta-
búið og sumir háttaðir. Þá gó hundurinn. „Þetta er mannagelt“,
sögðum við bræður og þutum út í baðstofugluggann. Rúmið hans
Benedikts afa míns var fram við þilið, austan megin við gluggann
og náði fast að honum. Var honum illa við þann átroðnað, sem
við gerðum honum einatt á kvöldin, þegar hann var háttaður, en
við vorum þá að horfa eftir gestakomu eða skútu, scm var nálægt
landi, hvort hún kæmi ekki í strand.
„Það fara tveir menn niður Messugötu“, sögðum við. „Hana,
skeinist þið frá glugganum", sagði afi höstum rómi, ,,nú ætli þið
að tixa þá hingað með því að láta þá sjá ykkur í glugganum".
„Þeir fara að Breiðabólsstað" sögðum við og hörmuðum, að ann-
ar skyldi ekki koma að Hala; okkur þótti svo gaman, þegar gestir
komu. Samt héldum við Bensi áfram að horfa út um gluggann,
til að sjá í hvaða hesthús yrði farið með hestana þeirra. Eftir
stutta stund kemur annar maðurinn ríðandi norður fyrir bæinn
Goðasteinn
4i