Goðasteinn - 01.09.1963, Blaðsíða 72

leguna. Formaður á því var Jón Sigurðsson bóndi í Hlíð, maður
á miðjum aldri en ungur í formannsstarfi. Flann hafði hugdeiga
skipshöfn, voru þar ýmsir langt að komnir og lítt sjóvanir. Yfir
á skip hans bárust hjálparköll frá skipi Erlends. Halldór Eiríks-
son bóndi í Steinum hafði helzt orð fyrir félögum sínum. Hann
var þá hniginn á efra aldur og þótti gætinn og vitur. Bað hann
Jónsmenn að binda taug við skipshnallinn og kasta til þeirra.
Ætlaði hann að reyna að tengja hana við stýrisjárnin á skipinu.
Jón hafði fullan hug á að verða þarna að liði, en úrtölumenn á
skipi hans tóku ráðin í sínar hendur og heimtuðu, að sætt yrði
fyrsta lagi í land, Erlendsmönnum væri að engu betur borgið, þótt
þeir færu líka í sjóinn. Forn trú var, að eitt öruggt lag, dauða-
lagið, gæfist eftir hvert sjóslys. Á því fleytti Jón skipi sínu heilu
og höldnu tif lands.
Úti í brimgarðinum seig skip Erlends vestur úr hliðinu, í vest-
ureyrina úfna og kraftmikla. Engrar björgunar var von, úr því
svo var komið, og örmagna hendur slitnuðu af kjölnum, ein af
annarri. Á skammri stundu unnu stórföllin verk sitt. Þrír dug-
mestu hásetar Erlends komust oftar en einu sinni á kjöl, eftir að
aðra þraut, en mannlaust barst skipið að landi úr vestureyrinni.
Erlendur átti son, sem Jón hét. Hann var vöktunardrengur hjá
honum og kom fram á kampinn, þegar skipið var að velkjast í
briminu. Enginn sá honum bregða, en löngu seinna mun hann
hafa minnzt þessa atburðar, er hann frétti lát velgerðarmanns
síns, Duus kaupmanns í Keflavík, og sagði: „Fær Jón Erlendsson
á kjafinn enn, nú er Duus dauður“.
Jón í Hlíð reið sakbitinn úr sandi og var fálátur, venju fremur,
er heim kom. Um nóttina vakti hann yfir kú með kálfssótt, ásamt
konu sinni, Guðríði Jónsdóttur. Það var gamalla manna mál, að
formaður sæti fyrir hefndum sjódauðra manna, sem látizt höfðu
fyrir aðburðarleysi hans eða skipshafnar hans. Jón hafði dvalizt
skamma stund í fjósinu, er hann gerði sér grein fyrir, að svipir
Erlends og háseta hans voru í nánd. Á fjósstéttinni heyrði hann
hljóð, sem hann kannaðist vel við, skvamp í blautum sjóklæðum
margra manna. Fangaráð hans var að skorða fjósrekuna innan við
fjóshurðina og ota síðan opnum hnífi fram að dyrum. Þannig stóð
7°
Godasteinn