Goðasteinn - 01.09.1963, Blaðsíða 75

var hann horfinn frá heimili sínu og peningarnir með honum.
Vissi enginn með hverjum hætti það hafði orðið. Gangskör var
gerð að því að leita hans en án árangurs. Nokkurt kvis komst
á um það, að Björn Eyfellingur ætti hlut að hvarfi mannsins,
en ekki náði það lengra. Nokkrum árum seinna dó Björn og varð
fáum harmdauði. Löngu seinna, í byrjun 19. aldar, bar svo til í
Vestmannaeyjum, að gömul fiskikró var rifin ofan í grunn. í
öðrum hliðarvegg hennar fannst beinagrind af manni, en ekkert,
sem benti til þess, hver hann hefði verið. Það rifjaði upp fyrir
mönnum hvarf fjáða bóndans og styrkti líkurnar fyrir því, að
hann hefði verið ráðinn af dögum.
Björn var kominn í gröf sína, þegar það bar til í Vestur-
Landeyjum, að skipshöfn átti þungan andróður til lands. Þar
var bóndinn á Skeiði, þá hniginn á efra aldur. Þóftulagsmaður
hans yrti á hann undir árinni og sagði: „Róðu nú rauðullartási“.
Við ávarpið skaut upp í huga bónda mynd af vökuvinnu á Skeiði
ránkvöldið löngu liðna. Hann tók vitni að orðum mannsins
og skýrskotaði til þeirra þegar í land kom. Maðurinn var brátt
kallaður fyrir rétt, og þar játaði hann vafningalítið þátt sinn í
ráninu á Skeiði með Birni á Skála. Kvað hann Björn hafa lamið
bæinn utan, meðan hann sjálfur bar stuldinn í klyfjar og batt
bagga. Þýfinu höfðu þeir skipt bróðurlega á milli sín. Hann bar
dauðadóm úr býtum og var dæmdur til hengingar á Lambeyjar-
þingi. Það er í minnum haft, að sýslumaður kvaddi hann með
þessum orðum, er snörunni var brugðið um háls honum: „Það
var nú Skeiðið, sem þig skaðaði“. Hefur það verið haft að orð-
taki síðan.
Sögn Ólafs Eiríkssonar kennara o. fl.
Goðasteinn
73