Goðasteinn - 01.09.1963, Blaðsíða 80

Hjalti Jónsson í Hólum:
Kvœða- Runki
Runólfur hét maður, Runólfsson, sonur Runólfs Jónssonar, sern
bjó á Brattagerði í Nesjum um 1820-30, eða þar um bil. Hann
átti nokkur systkini, sem komust til fullorðinsára. Meðal þeirra
var Margrét kona Sigurðar Einarssonar í Flatey, amma Kristjáns
í Einholti og þeirra systkina. Runólfur flutti á unga aldri héðan
úr sveit austur í Múlasýslu, eins og margir fleiri á þeim árum.
Hann settist að á Reyðarfirði, en ekki mun hann hafa búið þar,
og ekki giftist hann. Hvort hann á, eða hefur átt, þar einhverja
afkomendur, veit ég ekki, en ég heyrði um það talað, að stúlka
hefði kennt honum barn, og jafnframt var því hvíslað, að hann
hefði meðgengið það fyrir húsbónda sinn, sem þá var Andrés á
Helgustöðum.
Ég heyrði smáskrýtlu, sem höfð var eftir Andrési og sett í
samband við þennan orðróm. Einu sinni mættust þeir á förnurn
vegi sýslumaðurinn á Eskifirði og Andrés. Var hann með tvo hesta
til reiðar og fór greitt. Sýslumaður spurði, hvort hann væri að
fara í langferð. „Nei, til Eskifjarðar“. Sýslumaður spurði þá, hvort
hann væri að sækja lækni. ,,Já“, svaraði Andrés. „Hver er veik-
ur“? spurði sýslumaður. „Það er barn“, svaraði Andrés. „Hver á
það barn“? spurði sýslumaður. „Það er sama, hver það á“, svaraði
Andrés, „það tilheyrir heimilinu". Kvaddi svo sýslumann, og fór
hvor sína leið. Báðir hafa að sjálfsögðu vitað orðróminn.
Runólfur var hagyrðingur og kastaði oft fram stökum um
heimilisfólk, einkum börn, á bæjum, sem hann kom á, og hefur
að því leyti líkst Símoni Dalaskáldi. Ekki veit ég, hvort harin
hefur verið eins fljótur að setja saman vísur og Símon, en flestar
78
Godasteinn