Goðasteinn - 01.09.1963, Síða 76

III. Líhvers liuldufólk
Jón hét bóndi að Skinnum í Þykkvabæ á fyrra helmingi 19.
aldar. Einu sinni var hann á ferð fjarri bæ sínum, en ekki er
þess getið hvar það hafi verið. Allt í einu hófst upp söngur
skammt frá honum í mannauðu umhverfi. Það var eitt sálmvers,
er sungið var og svo greinilega, að Jón nam það frá upphafi til
enda. Fer það hér á eftir:
Hana nú! Hefjið upp beinin mín.
Eg hef þá trú, ó Jesú minn til þín,
að samtengir þau sálu með
á síðasta degi.
Þó borið hafi ég grátið geð
guði lof segi.
Rénar hel, raunanna friður,
harmaél öll fallin niður,
farið vel, faðmi guð yður.
Úti er þraut þá unnin er.
Eilíf, eilíf, eilíf ró
er mér nú gefin.
Fullvíst var talið, að þarna hefði lík verið sungið úr hlaði hjá
huldufólki.
Sögn frú Guðrúnar Hafliðínu Hafliðadóttur frá Fossi á Rangárvöllum.
IV. Hjálpað um múpuka.
Á Breiðumýri í Flóa var mótekja mikil. Sóttu Eyrbekkingar
þangað eldsneyti ár eftir ár. Mórinn var þurrkaður í mýrinni og
hlaðinn í hrauka hjá hverju legri. Voru þeir varðir torfi á allar
hliðar. Nefndust þetta mókistur. Þarna var mórinn geymdur fram
á vetur og sætt lagi með að draga hann heim, þegar ísa lagði
yfir mýrarnar.
Eiríkur Pálsson í Simbakoti á Eyrarbakka átti, einu sinni sem
oftar, mókistu uppi á Breiðumýri og fór að sækja þangað mó í
74
Goðasteinn