Eimreiðin - 01.01.1918, Page 55

Eimreiðin]
GUÐINN GLERAUGNA JÓI
55
reiSur var eg. En eg sat þarna allan tímann upp á endann, því
aS eg þoröi ekki annaö. Svo kom loksins rökkriö, og þaö fór að
skyggja í musterisrjóðrinu og það var þeim ekki vel við — því
að allir villimenn eru myrkfælnir eins og börn —. Eg lét þá
heyrast í mér lágt og dræmt, ,mo-ó‘, svo að þeir hrökluðust burt
og hlóðu sér smá-bál nokkuð frá, en eg varð einn eftir í skugg-
anum hjá kofanum mínum og gat nú skrúfað rúðurnar nokkuð
frá, og hugsað málið og kvalist af hjartans lyst. Ó, guð minn
góður, hvað mér leið illa!
„Eg var veikur og svangur, og hugsanir minar voru eins og
fluga á votri gluggarúðu, stöðug vinna og barátta og svo alt af á
sama stað. Fara í stóran hring og koma svo til sama lands. Eg
sá eftir piltunum hinum. Auðvitað voru þeir fylliraftar, en áttu
þó betra skilið, og eg gat ekki gleymt Sanders litla, með spjótið
í hálsinum. Og svo var það nú gullið þarna niðri, og hvernig eg
ætti að ná í það og felá það á einhverjum betri stað, komast
burt og sækja það svo aftur. Og svo var það nú þetta mikla
vandamál, hvernig eg ætti að ná mér í eitthvað að éta. Eg skal
trúa yður fyrir því, eg var alveg ringlaður. Eg þorði ekki að
biðja um mat með táknum og bendingum, því að þeim hefði
kanske þótt það of mannlegt, svo að eg sat þarna þurfastandi
fram undir morgun. Þá kom kyrð yfir allan múginn og eg stóðst
ekki lengur mátið. Eg fór af stað og fann eitthvert matarsull,
það var líkast einhverskonar lúsamuðlingum í súrri mjólk. Eg
tók leifarnar og lét þær á fórnarhelluna, til þess að sýna þeim
hvað mér kom vel að fá. Og svo þegar þeir komu um morguninn
fram fyrir mig, þá sat eg þarna, upp á endann, hreyfingarlaus
og tignarlegur á gamla guðnum þeirra, alveg eins og þeir skildu
við mig um kvöldið. Eg hallaðist upp að miðstoðinni í kofanum
og meira svaf en vakti. Já, og svona varð eg guð, átrúnaðarguð
heiðingjanna, auðvitað ekkert nema falsguð og argasta guðlast,
en það er nú svona, maður fær ekki alt af að velja alt það besta.
„Eg ætla nú ekki að fara að hrósa mér af handleiðslu minni,
meðan eg var guð, en það verð eg að segja, að þann tíma, sem
eg var guð þessa lýðs, var hann mjög lánsamur og heppinn.
Auðvitað kom það ekkert því við, eins og þér skiljið, Þeir sigr-