Eimreiðin - 01.01.1918, Síða 89

Eimreiðin]
í LÍFI OG DAUÐA
89
lega og sakleysislega, til þess að reyna að gera hinum
gramt i geði. En fanturinn Jón var í besta skapi, gerði
ekki annað en hlæja að hrotunum í honum og hikstaði
þess í millum. Sigmundi var afskaplega gramt í geði, fanst
hann vera vinum sneyddur og einmana. það sem eftir
var nætur var hann að yrkja munklökk og raunaleg ljóð.
Næsta dag héldu þeir heimleiðis, steinþegjandi og án
þess einu sinni að líta hvor til annars. Fyrstu vikuna þar
á eftir véku þeir úr vegi hvor fyrir öðrum, og yrtu aldrei
hvor á annan. Næstu vikuna viku þeir ekki úr leið, er
þeir mættust að bæjarbaki, en ekki töluðu þeir eitt orð
saman. priðju vikuna fóru þeir smátt og smátt að kveða
upp úr með „góðan daginn“ og „gott er veðrið“ og „hm“,
þegar fundum bar saman. Og mánuði eftir að þeim hafði
verið birtur dómurinn, voru þeir orðnir allra bestu vinir
aftur, og góðlátlegt blótið i þeim og kátínan enduróm-
aði um allan bæinn. Bilurinn var rokinn hjá i það skiftið.
Sumarið er árstíð gleðinnar og eindrægninnar. Menn
geta ekki fengið af sér að vera önugir í glóandi sólskini,
einkum þegar nóg er að starfa. Fyrri hluti vetrar er líka
sæmilega fallinn til þess að láta liggja vel á sér. En úr
því fer það að verða hæpið. þegar skammdegið hafði
þurkað síðustu menjar sumarsins burt úr hugskoti Jóns,
mundi hann alt í einu eftir því, að i fyrravor liefði hann
tapað máli. pað var nú þessi engjablettur, já. Ekki nokkur
efi, að hann ætti hann. Sigmundur skyldi ekki að ósekju
hafa rænt hann túnblettinum. Einn daginn gat hann ekki
stilt sig lengur, og með því að gott færi gafst, fór hann
að verja umræddan engjablett. Honum varð alt í einu
svo sárt um þenna engjablett. Ekki mættu hestarnir vaða
þangað og bíta, hann ætlaði sér að heyja þar að sumr-
inu. ]?að gaf hann Sigmundi til kynna með mesta sak-
leysis- og friðsemdarsvip, — það var svo sem ekki hann,
sem var að vekja deilur. Sigmundur varð hvumsa við,
og hélt því fram af mestu stillingu, að engjabletturinn
heyrði til s í n u m jarðarparti. pá brosti Jón og hristi
höfuðið. Nei, nú hlyti hann algerlega að misminna og