Eimreiðin - 01.01.1918, Page 93

Eimreiðin]
í LÍFI OG DAUÐA
93
hann sig, og smátt og smátt fer honum að skiljast, hve
mjög hér sé að orðið. Hann stynur þungan og er óhægt
um andardrátt og horfir stundarkorn þögull á vin sinn.
Tárin koma fram i augun á honum og nú fær hann
málið aftur.
— Skratti er að sjá þetta.
Síðan bregður hann vini sínum með varúð á herðar
sér, og arkar af stað með hann, heim að bænum. pað
var þung ganga. — Og nú á hann engan að til að fara í
mál við.
Jón var ekki með sjálfum sér veturinn þann. Hann
hafði engan, er hann hefði nokkra ánægju af að láta skap-
hrigði sín bitna á. Hann reyndi að ilskast við konuna,
börnin og vinnufólkið. En hann hætti við það jafnharðan.
pað var enginn veigur i því. Honum hrakaði sýnilega um
veturinn. Tók að gerast hrörlegur og var sem úti á þekju.
Og þetta fór versnandi eftir þvi sem lengra leið á vetur-
inn. Honum fanst hann vera orðinn saddur á lífinu. Og
honum varð það æ ljósara, að úr því að Sigmundur væri
horfinn, væri einskisvert að hfa. Dag nokkurn um vorið
festi hann sig með mestu kyrð upp á snaga í einu af fjár-
húsunum.
pannig lauk Jón æfi sinni. Og þannig' hlaut hvor þeirra,
er lengur hefði lifað, að lúka æfinni. Vin sinn fá menn
lifað, svo sem kunnugt er, — en ekki vin sinn og óvin.
SIGURÐUR GUNNARSSON
þýddi.