Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 76

— nei, strax árið eftir, hafði Andrews, sem nú
var orðinn sextíu ára, nýjan bát tilbúinn, aðeins
tólf feta langan, og hann vóg ekki meira en svo,
að Andrews gat lyft honum með annari hendi.
Það var ósköp eðlilegt, að fólk segði, að Andrews
væri orðinn galinn. Auðvitað kom hann skipi
sínu aldrei yfir Atlantsála, ekki af því að það
væri ekki sjófært, heldur einfaldlega vegna þess
að það tók ekki nauðsynlegar vistir.
Og svo kom endirinn: Andrews bauð hinu
volduga Atlantshafi byrginn einu sinni of oft.
Hann kvæntist ævintýrasjúkri stúlku árið 1901,
og skömmu eftir brúðkaupið lögðu hjónin af stað
til Spánar á tuttugu feta löngum bát. Hin ævin-
týraþyrstu hjón sáust viku eftir burtförina frá
Boston, en síðan spurðist ekki til þeirra.
Andrews er þó hvorki sá fyrsti eða eini, sem
hefur leyst það afrek af hendi að fara á bát-
skel yfir Atlantshafið. Þegar árið 1867 fóru
tveir menn frá Gloucester í Ameríku til Sout-
hamton í Englandi á tuttugu feta bát á aðeins
tuttugu og sjö dögum. Tveim árum áður en
Andrews sigldi sína fyrstu ferð sigldi „Centemi-
cal“ frá Boston til Englands á fimmtíu og sex
dögum.
Sá bátur var tuttugu feta langur og var fyrir-
myndin að fyrsta bát Andrews. í júní 1877 sigldi
Tómas nokkur Crapo og kona hans frá New
Belford til Frakklands á fjörutíu dögum. Bát-
ur þeirra var að nokkru leyti þiljubátur, svo að
þau gátu skriðið í skjól til skiptis og fengið sér
blund, sem þau höfðu oft mikla þörf fyrir. Bát-
urinn var tuttugu fet á lengd, sex og hálft á
breidd og tvö fet og níu þumlungar á dýpt.
Hjónasiglingin gekk í alla staði mjög vel, og
það eina, sem amaði að þeim, var eðlilegur
skortur á plássi til að teygja úr fótunum. Einu
sinni þegar þau mættu skipi, fengu þau leyfi
til að koma um borð og spásséra á þilfarinu.
Eftir að hafa notið þessara fríðinda eina klukku-
stund, fóru þau aftur um borð í sitt hrörlega
farartæki og héldu ferðinni áfram.
En merkilegastur allra hinna djörfu karla
og kvenna er þó áreiðanlega Ameríkumaðurinn
Howard Blackburn.
Sá maður missti við fyrstu tilraun sína alla
fingur og tær. Það hindraði hann þó ekki frá
að endurtaka tilraunina, og í báti sínum „Great
Western“, sigldi hann frá Ameríku til Englands
á fimmtíu dögum.
Eftir stórkostlegar móttökur í Englandi fór
hann aftur til Ameríku, þar sem hann byggði
tuttugu og fimm feta bát, sem hann gaf nafnið
„Republic". Það var meiningin að setja met, og
því ákvað hann að sigla bæði nótt og dag.
Hann svaf frá tólf til sex eftir hádegið og lét
bátinn sigla sjálfan. Á næturnar og fram að há-
degi sat hann við stýrið, nema þegar hann mat-
bjó. Ástæðan til þess að hann vakti á næturnar,
var óttinn við að rekast á skip. Þrátt fyrir þess-
ar varúðarreglur var þó nærri búið að sigla
hann um tvisvar sinnum, eftir að hann hafði
verið á verði tvo daga samfleytt í þoku. Yfir-
bugaður af þreytu hafði Blackburn sofnað, en
vaknaði eftir stutta stund við að hann heyrði
skip blása. Hann sá móta fyrir risavöxnum
skipsskrokknum, sem hvarf þó fljótt í þokuna.
Eftir hádegið var hann vakinn aftur. I þetta
skipti var það skipstjórinn á gufuskipi, sem vildi
vitia hvort Blackburn þafnaðist hjálpar. Eftir
þessar truflanir ákvað Blackburn að yfirgefa
gufuskipaleiðina og leita leiða þar sem minni
umferð væri.
Eftir þrjátíu og átta daga ferð sigldi hann
báti sínum inn til Tagus og gekk á land í Lissa-
bon, sem var takmark ferðarinnar. Hann setti
ekki met og reyndi það ekki heldur seinna.
X þýddi.
Við spilið. — Ljósm.: Guðni Þórðarson.
36B
VIKINGUR