Andvari - 01.07.1962, Qupperneq 9

ANDVAM
EINAR ARNÓRSSON
119
Loks er íslenzkur kirkjuréttur, sem birtist 1912, en hafði meiri þýðingu
fyrir kennslu í guSfræðideild en lagadeild.
Einar lét ekki sitja viS samning kennslubókanna einna. Strax 1908 gaf
bann ásamt dr. Jóni Þorkelssyni út Ríkisréttindi íslands. ÁriS 1911 kom Ný
lögfræSileg fonnálabók, sem Einar liafSi tekiS saman, og 1913 birtist rit Einars
um RéttarstöSu íslands. Réttarsaga Alþingis kom út 1937, en hafSi veriS full-
prentuS 1930. ViSauki fyrir tímabiliS 1930—1944 kom 1945. ÞjóSabandalagiS
birtist 1934 og Ari fróSi 1942, Alþingi og frelsisbaráttan 1845—1874, 1949.
Auk þessa eru fjölmargar greinar eftir Einar um lögfræSi og sagnfræSi í
tímaritum og safnritum, innlendum og útlendum, og álitsgerSir um lögfræSileg
efni, sem bér yrSi of langt upp aS telja.
Þá bóf Einar 1919 útgáfu íslenzks lagasafns, Lög íslands öll, þau er nú
gilda. Þeirri útgáfu var haldiS áfram þangaS til 1927, en bætti þá ófullgerS,
ckki vegna þess aS á verki Einars stæSi heldur af öSrum orsökum. ÁriS 1926
tók Einar viS útgáfu Alþingisbóka íslands, 1930 viS útgáfu Landsyfirréttar-
dóma og hæstaréttardóma í íslenzkum málum 1802—1873 og viS andlát dr.
Hannesar Þorsteinssonar viS ritstjóm Blöndu og síSar Sögu frá 1949—1954.
Ritstjóri Skírnis var Einar á þúsund ára afmæli Alþingis. í ritstjórn Tímarits
lögfræSinga og bagfræSinga var bann 1923—24 og ritstjóri Tímarits lögfræSinga
1951—53 og síSan í ritnefnd þess. Auk þess var hann af íslands bálfu í rit-
stjómum nokkurra erlendra lögfræSitímarita. Landnámu gaf Einar út 1948 í
veglegri útgáfu meS skýringum, og Galdur og galdramál á íslandi eftir Ólaf
DavíSsson 1940—43.
Af þessu yfirliti, sem engan veginn er tæmandi, má sjá, aS Einar var meS
afbrigSum afkastamikill rithöfundur um íslenzka lögfræSi og sagnfræSi. AS
sjálfsögSu bafa rit bans misjafnt gildi. LögfræSirit úreldast óhjákvæmilega meS
nýrri löggjöf. Afköst Einars vom svo mikil, aS sumir béldu þess vegna, aS hann
væri of fljótvirkur og ályktanir bans því stundunr ekki svo vel undirbyggSar
sem skyldi. Sjálfur var Einar ófeiminn viS aS játa, aS sér gæti skjátlazt. Hann
sagSi oft í tímum eittbvaS á þessa leiS: ,,ViS erum alltaf allir aS gera vitleysur."
Hann kom aS öllu ógerSu í íslenzkri lögfræSi. Hann lagSi sig allan fram um
aS gera þaS, sem gera þurfti, í þeirri trú, aS síSar mætti bæta um, ef einhverju
væri áfátt í fyrstu, sem bann taldi óhjákvæmilegt.
En þótt Einar væri bæSi mikilvirkur og braSvirkur í fræSistörfum sínum,
fór því fjarri, aS bann væri hroSvirkur í samningu kennslubóka sinna, en um
þær þykist ég sæmilega bær aS dæma. Ég nam þær undir bans handleiSslu á
stúdentsárum mínum og kenndi þær síSan um átta ára skeiS viS lagadeildina.
Minnist ég þess sem algerrar undantekningar, aS ég rækist þar á villu eSa mér