Andvari - 01.07.1962, Side 35

ANDVARI
STRÍÐ
145
ólúinn. Hann leit snöggvast til kirkjunnar um leið og hann gekk framhjá henni,
en virtist ekki gefa hröfnunum gaum, þegar hann fór hjá smíðahússglugganum
lyfti austanvindurinn undir eyrnaskjólin á loðhúfunni svo þau líktust mest
svörtum vængjum á höfði hans.
„Nei, það verður ekki messað yfir öðrum en henni mömrnu þinni í dag,“
áréttaði maðurinn og sneri sér aftur að skotfærunum, og enn einu sinni fór hann
að hrýna lyrir drengnum það sem hann hafði svo oft sagt honurn fyrr, að í
tvíhlcypuna númer 12 mætti hleðslan helzt ekki vera sterkari en fimm grömm
af svörtu púðri, í einum púðurbauk væru hundrað grömrn, þess vegna mátu-
legt í tuttugu skot; áréttaði síðan þessa fræðslu með sönnum sögum um veiði-
rnenn sem notað hefðu of sterka hleðslu og eyðilagt byssur sínar, surnir skaðað
sjálfa sig að auki.
Allt í einu stóð konan í dyrunum og horlði inn til þeirra.
„Dengsi,“ sagði hún fösturn rómi en mildum, „prestinn langar að finna
þig, hann ætlar að láta þig lesa.“
Starfsglaður svipur hans breyttist á augabragði, brotnaði í srnátt; hik,
felmtur og spurn horfðu út úr andliti hans, hann leit til foreldra sinna á víxl
en þau horfðu ekki lengur á hann, heldur hvort á annað, konan í staðfestu-
legri ró, maðurinn hörfandi inn í sjálfan sig.
„Farðu með henni, dengsi," sagði hann loksins, „en komdu aftur eins
fljótt og þú getur, þú rnanst við ætlum sarnan í fjallið á eftir.“
Og stendur hér skyndilega aleinn yfir byssurn sínurn og skotfærum, dauf
vetrarsól á höndum hans og andliti, en í hjartanu dimmur uggur á flökti, eins
og stakur fugl — eins og hrafninn þarna úti sem enn er á sveimi kringum kirkju-
turninn, einmana, óheillavænlegur: Hvað var þessi prestlingur að sunnan að
skipta sér af högum fólks hér? Tók því varla fyrir hann að gerast sálusorgari og
uppfræðari, ekki ætlað að verða hér ncma tæpt ár, meðan sá garnli væri í fríi,
— bara gestur í heimsókn, — og gerði sig þó líklegan til að hafa á brott með sér
úr bænum fögnuð og innihald hans — skilja allt eftir í eyði: bæinn og fjallið
og tilveruna.
Klukkan var þrjú þegar drengurinn kom til baka. Hann var bældur, sýnd-
ist manninum, allt að því dasaður, og reyndi þó að láta ekki á því bera, reyndi
að brosa til föður síns.
„Hvað gerðu þau við þig, dengsi?" spurði maðurinn.
„Hann lét mig stauta?“ sagði drengurinn.
„Stauta?" hváði maðurinn, „varstu allan tímann að því?“
„Þau töluðu við mig líka, og spurðu mig.“
„Um hvað spurðu þau þig, segðu mér það allt.“
10