Andvari - 01.07.1962, Side 38

148
GUÐMUNDUR DANÍliLSSON
ANDVAKl
„Staki hrafninn frá í dag," sagði maðurinn og bar ótt á. „Leggstu niður,
dengsi, hann gæti aftur komið í færi.“
Drengurinn fleygði sér á grúfu, þrýsti albogunum ofan í mjúka þúfuna,
mundaði byssuna, lagði vangann að skeftinu og starði spenntur á klettabrúnina
fyrir neðan sig. Hvernig sem á því stóð náði æsingin mun meiri tökurn á bon-
um núna hcldur en áðan þegar bann komst í færi við rjúpuna, ekkert verulega
æstur þá: rjúpa var ekki annað en rjúpa, matur, verzlunarvara, — aldrei settist
hún á kirkjuturna að spá nýrri jarðarför, nc rændi bún breiður, né kroppaði
augun úr lifandi peningi sem lagzt bafði afvelta.
Aftur og aftur flökti brafninn upp fyrir klettabrúnina og hvarf aftur sam-
stundis, eins og styggð kæmi að honum neðan af götunni, kannski var þegar
orðið of dimmt til að von væri unr að hitta.
„Þú bleypir af þegar þú sérð bann næst,“ bvískraði maðurinn bak við
drenginn, bann var skjálfraddaður eins og hann væri búinn að fá hroll. Dreng-
urinn fann þennan broll einnig í sínum líkama, en bann var ekki eins og þegar
maður skelfur af ladda, beldur öðruvísi, kannski eins og þegar veikindi eru
að byrja: hiti og kuldi á víxl. Nú: Svört flygsa dúaði upp og niður yfir kletta-
brúninni, drengurinn tók í gikkinn. Skot.
Hann lyfti ögn höfðinu en hélt áfram að borfa í sömu átt, á klettabrún-
ina sem nú var nærri því runnin saman við dimmuna. Hann kom ekki auga
á svörtu flygsuna núna, en hann sá bana fyrir sér samt, nákvæmlega eins og
áðan, bara ekki nógu greinilega: eftir á að hyggja — já, nú skildist honum það
allt í einu-------þetta hefði jafnt getað verið blaktandi eymaskjól í svartri
loðhúfu eins og útbreiddir hrafnsvængir! Hann spratt upp af þúfunni, eins og
hún brynni.
„Ég vil fara heim til mömmu," sagði hann kjökrandi, og var hlaupinn af
stað samstundis.
„Hvað er að þér, dengsi? Þú gleymir byssunni þinni!“ kallaði maðurinn
á eftir honum, annarlegum rómi.
„Ég vil bana ekki,“ stundi drengurinn, og kastaði frá sér rjúpunni þar sem
bann hljóp, og berti enn á hlaupunum.
Janúar 1962.