Andvari - 01.07.1962, Síða 70

180
SIGURÐUR SIGURMUNDSSON
ANDVA151
ekki verði það Ijóst a£ heimildum. Að
baki þessa atburðar má rekja orsakir hans,
þótt heimildir þegi. Þá er bræðurnir
Filipus og Haraldur drukknuðu, hefur
hinn niðurbældi harnik.r og hefndarhug-
ur þeirra Hvolsmæðgna blossað upp eins
og eldur undan jökulfargi. Nú krafðist
húsfreyjan unga á Valþjófsstað hefnda
af manni sínum. Og því kalli varð hann
að hlýða eins og skyldan bauð, hvað sem
það kostaði.
Þegar hér var komið sögu sat Þorvarður
Þórarinsson á stórbýlinu Hofi í Vopna-
firði. Ekki er þess getið, að hann hafi
riðið til þings, er þessir atburðir gerðust.
Hefur hann vissulega haft gildar ástæð-
ur til þess. Eins og fyrr getur viku þeir
bræður málum sínum undir umsjá Þórðar
á alþingi 1248. Oruggt má því telja, að
þeir hafi verið honum á emhvern hátt
bundnir, þótt heimildir geti þess ekki, að
þeir hafi verið meðal þeirra höfðingja,
sem hann fól á hendur mannaforráð í
ljarveru sinni. Verður að ætla að þeir
hafi verið í bandalagi við aðra þá, sem
sátu í umboði hans. Auk þess var Þor-
varður kominn í nánar tengdir við Sturl-
unga, þar sem hann var kvæntur dóttur
Steinvarar á Keldum. Oddur stóð nú á
milli tveggja elda. Aðstaða hans var allt
annað en góð. Þjóðin skiptist í tvær and-
stæðar fylkingar. Gegn Gissuri Þorvalds-
syni og hans fylgjendum stóðu menn
Þórðar kakala. Fremsta má þar telja Hrafn
Oddsson og Eyjólf Þorsteinsson. Ekki
verður annað séð en að Þorvarður Þórar-
insson hafi þá þegar gengið í bandalag
við þá, þótt ekki verði af heimildum
ráðið, að hann hafi beint verið bundinn
Þórði kakala. Nú var Oddi mikið í mun
að koma frarn hefndum. En til þess var
ekki nema ein leið fær. Idún var sú að
snúa baki við bróður sínum og banda-
mönnum og ganga í lið með höfuðand-
stæðingnum, Gissuri Þorvaldssyni.
Flaustið 1253 hafði Gissur Þorvaldsson
sloppið nauðulega úr Flugumýrarbrennu.
I aðför þeirri voru fyrirliðar Eyjólfur Þor-
steinsson og I lrani Koðránsson. Skömmu
síðar var fyrir tilstilli góðra manna gengið
á milli Gissurar og hans manna á aðra
hlið en brennumanna og Hrafns Odds-
sonar á hina. Voru bráðabirgðagrið þessi
á þann veg, að brennumenn skyldu dvelja
þá um veturinn hjá ýmsum höfðingjum
og ekki vera með öllu frjálsir ferða sinna.
Einn þeirra, Kolbeinn grön, skyldi vera
með Þorvarði Þórarinssyni austur að Hofi
í Vopnafirði. En Kolbeinn hefur ekki
unað sér lengi þar eystra, því að um miðj-
an vetur var hann kominn vestur í Eyja-
fjörð. Gissur var þá í leiðangri norður
þar að leita hefnda, varð Kolbeinn þar
fyrir honum og lét líf sitt í janúar 1254.
Þetta líkaði Ileinreki biskupi á Hólum
stórilla, taldi að hér hefði verið gengið
á gerðar sættir og rofin grið. Lýsti hann
þá stórmælum yfir Gissuri og mönnum
þeim, sem honum fylgdu í aðförum þess-
um. Sat Gissur síðan í Skagafirði um
hríð, en reið svo suður með flesta sína
inenn. Þá er Þorvarður Þórarinsson frétti
af drápi Kolbeins mislíkaði honum mjög,
þar sem hér var um heimamann hans að
ræða, þótt skamma hríð væri. Hann brá
því við og reið vestur í Eyjafjörð með
sveit manna til móts við Eyjólf Þorsteins-
son. Gissur var þá á brott riðinn. Fóru
þeir síðan til Skagafjarðar í leit að mönn-
um Gissurar, en gripu í tómt, því flestir
þeirra voru farnir suður. Að svo búnu
sneru þeir norður aftur og settust að á
Grund í Eyjafirði. Þar átti Þórður kakali
bú undir umsjá Hrana. Ekki er trúlegt,
að Þorvarður hafi tekið sér slíka ferð á
hendur eingöngu vegna vígs Kolbeins,
sem hann þekkti lítið. Hér hlýtur annað
að koma til. Engum áttu þá Sturlungar
fremur grátt að gjalda en Gissuri Þor-
valdssyni. Hafi kona Þorvarðar, Solveig