Andvari - 01.07.1962, Síða 72

182
SIGURÐUR SIGURMUNDSSON
ANDVARI
að Haukadal. Þaðan fór hann með þrjá
tigu manna norður Kjöl. Hrepptu þeir
hríðar og harða veðráttu. Einn maður
lézt á fjallinu. Sýndi Oddur þar mikla
hreysti og harðfengi. Gaf hann mörgum
manni líf og limu og lyfti á bak fólkinu í
hríðinni og ófærðinni, er eigi urðu sjálf-
bjarga. Þá er norður kom, settist hann að
í Geldingaholti í Skagafirði. Idóf hann
þá þegar liðsafnað gegn þeim Eyjólfi
og Hrafni, sem sátu að Grund í Eyja-
firði. En þeim hafði borizt njósn urn
ferð hans, urðu fyrri til, fóru að Oddi um
nótt í Geldingaholti og felldu hann eftir
frækilega vörn. Um það farast Sturlu
sagnaritara svo orð: „Hann var manna
fimastur við skjöld og sverð þeirra allra,
er þá voru á íslandi. Hann varðist svo
fræknlega, að vart finnast dæmi til á
þeim tímum, að einn maður hafi hetur
varist svo lengi á rúmlendi fyrir jafn-
margra manna aðsókn út á víðum velli.“
Prestsfundar óskaði Oddur, en fékk ekki.
Lét hann svo líf sitt við mikla hreysti og
drengskap.
Vegna bannfæringar Heinreks biskups
var líkami hans ekki grafinn í vígðri
mold. Var hann fluttur til Seylu og graf-
inn þar utan kirkjugarðs. Þá er Þorvarður
frétti fall Odds, þótti honum sem mörg-
um öðrum mikill skaði um hann, þótt
þeir bræður hæru eigi með öllu gæfu til
samþykkis. Randalín hélt búi á Valþjófs-
stað, með tveimur börnum þeirra Odds,
Guðmundi Gríss og Rikizu, er bæði voru
mannvænleg. Ekki er kunnugt að nokk-
urs staðar sé þess getið hvernig henni
hafi orðið við, þá er hún spurði lát manns
síns. Þar bendir ekkert nær, sem vitað
er um en orð Sturlu Þórðarsonar: „Þótti
öllum mönnum mestur skaði um hann,
þeim er hann var kunnastur".
Eins og fyrr getur, hefur Þorvarði fallið
þungt fall Odds bróður síns, og hefur
hann án efa harmað ógæfu hans og enda-
lok. Hann var nú í miklum vanda stadd-
ur. Blóð bróður hans hrópaði á hefnd.
Og þar hefur mágkona hans á Valþjófs-
stað verið þung á metunum. Heiður ætt-
arinnar var í veði. A hinn bóginn reis
fyrir framan hann ókleifur múr marg-
háttaðra örðugleika. Idann varð að snú-
ast gegn sínum fyrri bandamönnum,
Eyjólfi og Hrafni. En þeim hafði tekizt
sumarið áður, þá er Oddur hafði fangað
Heinrek biskup, að fá alla höfðingja um
Vestfirði og Norðlendingafjórðung í
bandalag við sig gegn Oddi. Frá Odda-
verjum var nú engrar liðveizlu að vænta.
Þorvarður stóð því uppi einn og einangr-
aður. En gegn þessu ofurefli varð hann
nú að sækja, hvort sem hann valdi leið
hefndarinnar eða sótti málið að lands-
lögum.
Um Borgarfjörð og Dali fóru þá með
mannaforráð Sturla Þórðarson og Þor-
gils skarði Böðvarsson. Þorvarður og Þor-
gils voru þremenningar að frændsemi.
Þorgils hafði áður fengið konungsskipan
fyrir Borgarfirði. Rak hann þar erindi
hins útlenda valds með ránum, ofbeldi
og ójöfnuði gegn löndum sínum. Hann
hafði mikinn hug á að ná völdum í Skaga-
firði, hafði gengið í bandalag við Eyjólf
og Idrafn gegn Oddi með því skilyrði
að ná þar mannaforráðum, en taldi sig
svo svikinn af þeim. Sturla Þórðarson
hefur heldur ekki borið hlýjan hug til
þeirra félaga. Honum var þá enn í fersku
minni Flugumýrarbrenna og harmar þeir,
sem sá atburður hafði bakað honum. Til
þessara manna freistaði nú Þorvarður að
leita í von um liðveizlu.
Um vorið sendi svo Þorvarður mann
að austan með bréf til Þorgils þess efnis,
hvort hann vildi gefa nokkurn kost á því
að veita honum lið til bróðurhefnda,
þannig að hann fengi fyrir vígið fulla
sæmd „og vil ek eigi góss til spara", stóð
í bréfinu. Bar svo Þorgils málið undir
\