Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 44

42
PÁLL EGGERT ÓLASON
ANDVARl
og ofan nálægt 600 rd. þessi ár. Þóktu það sæmilegar telcjur, enda margfalt meira
að sannvirði en jöfn fjáíhæð nú.
En er að því kom, að Jón festi ráð sitt, nægðu honum ekki 'þessar tekjur,
með þeirn háttum um rausn alia og lífsþægindi, er honuin voru ískapaðir og
heldur uxu en þurru með aldri.
Jón hafði verið lofaður lengi, sem fyrr segir, en lítt rækt að efna. Hugðu
sumir hann afhuga því ráði. Bar og það til, að heldur mun Jón hafa verið litinn
hýrum augum af konum, þó að ekki fari sögur af því, að hann væri fjöllyndur
í 'þeim efnum. Var og ekki að undra, þó að heitmær hians þæktist sitja fulllengi
í festum og óttaðist, að hann yrði þrifinn frá henni, því að hann varð snemma
hinn ásjálegasti maður. ,,Den smukke Sivertsen" var hann kallaður með Dönum
á æskuárum sínum, að því er síra Ólafur á Stað segir, mágur Jóns og frændi og
samtímamaður að námi utan lands framan af.1) Þó mun meir 'hafa um valdið
svipur, fas og vöxtur en eiginlegur fríðleiki. En er aldur færðist yfir hann, gerðist
hann hinn kempulegasti maður tilsýndar, höfðinglegur og svipmikill, og fríðkaði
um andlitsfar með aldri. Svo þókti þá í sölum og samkvæmum, þar er Jón var,
sem flestir hyrfu hjá honum. Og á götum úti, þar er Jón var á ferli, námu menn
staðar eða litu um öxl sér, til þess að virða hann fyrir sér. Slík prýði var hann
á mannamótum og svo tilkomumikill á ferli. Hann „var gildur meðalmaður á
hæð og limaður vel; hann var iríður sýnum, karlmannlegur á velli og prýðimaður
í framgöngu allri.“2) „Er da alle Nobiliteterne her fra Vestlandet" (er þá af
Vesturlandi iallt höfðingjaval hér), varð Rosenörn stiftamtmanni að orði við síra
Arna hyslcup Elelgason, er hann hafði innt hann eftir um Jón, sem honum þókti
sópa að heldur en ekki. Árni byskup unni mjög átthögum sínum og hélt fram sam-
héraðsmönnum jafnan; varð hann glaður við þessi orð stiftamtmanns og miklað-
ist þá heldur en ekki af frændsemi sinni við Jón, að því er hann segir sjálfur.3 4 5)
„Hár hans og skegg var framan af dökkjarpt, en um fertugsaldur gránaði það og
varð hvítt.“ ‘) Kernur það heim við vegabréf frá Kristjáni Kristjánssyni, er þá var
bæjarfógeti í Reykjav iks); gaf hiann Jóni það rétt fertugum, á leið til útlanda
eftir þjóðfundinn (dags. 22. ágúst 1851); er þar sagt, að Jón sé gráhærður („har
graa Haar“). Hann var eygur manna bezt, augun óvenjulega snör og fjörleg;
„þau tindruðu svo, sindruðu og brunnu, þegar hann talaði," segir Indriði Einars-
1) Sbr. bréf lians hin fyrstu til Jóns (í Þjskjs.).
2) Eiríkur Briem (Andvari VI, bls. 39).
3) Tvö bréf frá honum til Jóns, 11. sept. 1849 og 25. júlí 1851 (Þjskjs.).
4) Eiríkur Briem (Andvari VI, hls. 39).
5) JS. 148 fol.