Andvari - 01.01.1971, Blaðsíða 136

134 C~' UM ÞJÓÐLEGAN METNAÐ JÓNS SIGURÐSSONAR ANDVARI
þá væri þetta eins og skítugar reiðbuxur, sem maður getur farið úr, þegax
maður vill. Ekki er að óttast það verði lastgróið, sem þeir gera, því ef
það yrði, þá hlyti það að verða gott, og þess er varla að vænta. Það finnst
mér öldungis sjálfsagt, að setja upp meiri og meiri „Agitation" til þess
að koma því lagi á, sem við þurfum, og spenna af okkur fjöturinn. Það
er verst, að kraftar okkar era svo veilir. ... Þá er annað slæmt, að landar
vorir hafa ekki hörku til að komast í gegnum háskólalíf Dana og þó
um leið geyma sinn þjóðlega blæ. Þeir annaðhvort gefast upp eða „de-
moraliser“ast. Þar með spila þeir sjálfir öllum embættum í hendumar á
Dönuni eða dönskum Islendingum og halda „Svínarí“inu við. Blöðin á
íslandi ónýt, og hér fær maður engu komið fram. Norsku blöðin era
opin fyrir okkur. Ilérna er „Specimen“ [sýnisborn].“
36. Til Halldórs Kr. Friðrikssonar (I, 556).
Kaupmannahöfn, 6. júlí 1872.
Rangvellingar voru miklir niðurskurðarmenn, þegar kláðamálið var í al-
gleymingi, og fá nú hnútu bæði af þeim sökum og öðram. Frá héraðsfundi
Rangvellinga, þar sem brúarmálið og Þjóðvinafélagið kornu til umræðu, segir
í Þjóðólfi XXIV, 120.
„Þeir Rangvellingar með Sighvat í stafni eru nú góðir! ætla að brúa
Þjórsá og Ölfusá með 114 dölum, en treysta sér ekki til við Þjóðvina-
félagið til að hafa ekki ofmargt undir í einu! — Og veslingamir! Ætli
þeirn farist ekki bezt að hafa ekki annað undir í einu en að skera niður
hjá sér; það eina fyrirtæki er nóg til þess að fría þá bæði við brýrnar
yfir ár sínar og við öll félög, nema til að brúa veginn til Heljar. Þetta
er þó merkilegt, að mennirnir skuli vera á fundum og sjá það ekki, að
því að eins gengur nokkuð fram, að það sé styrkt af þeim, sem vilja
fylgja því, án tillits til annarra. Ef maður fer ekki svo að, þá drepa menn
það, sem menn vilja að lifi, og iðrast svo eftir. Þú verður að taka ofaní
Sighvat og láta hann bæta sig og sýna það í því, að hann fái góðan mann
valinn í Vestmannaeyjum næst, sig eða annan ekki lakari."
37. Til Eiríks Magnússomr (II, 159).
Kaupmannahöfn, 20. júlí 1872.
Fyrra kvæðið, sem hér er minnzt á, var birt í þýðingu Steingríms Thor-
steinssonar í Nýjum félagsritum 1872 (187.—89. bls.) og nefnist I landsýn
við ísland. Annað erindi kvæðisins er á þessa leið: