Andvari - 01.01.1981, Blaðsíða 105

ANDVARI
BUGUMST EKKI, BRÆÐUR GÓÐIR -
103
myndarlegum heimilum. Og sá vinnumaður, sem var ekki fimur og fær í hverju
því verki, sem kallaði að hverju sinni á bóndabænum, hann hefði vart þótt
eftirsóknarverður til langframa.
Brátt tók það að kvisast, eftir að Sigurður Eiríksson vistaðist í Kalmans-
tungu, að hann væri hagorður í bezta lagi, og það svo, að sumar vísur hans
flögruðu eigi aðeins um í nágrannabyggðinni, heldur svifu með fjaðraþyt um
land allt. Framarlega í flokki ljóða hans með þessum einkennum er vísa hans:
Lyngs við bing á grænni grund,
glingra’ og syng við stútinn;
þvinga’ eg slyngan hófahund
hring í kringum Strútinn.
Almúginn á landi hér hefur margoft sýnt og sannað, að hann er velfær um
að greina kjarnann frá hisminu, þegar um ljóð er að ræða, finnur glögglega
muninn á leirburði og list. Og þessum dómi almúgans verður ekki áfrýjað.
Hér var það vissulega í og með hið dýra rím, seiðandi hljómur og hrynjandi
málsins, sem gaf þessari vísu Sigurðar byr undir báða vængi. Þó hygg ég það
hafi verið framar öllu öðru sú lífræna mynd, sem höfundinum lánast að draga
upp áreynslulaust með öllu í fjórum ljóðlínum. Landið í sumarskrúða stendur
okkur ljóslifandi fyrir hugskotssjónum. Að vitum okkar berst fjallaloftið þrung-
ið ilmi af gróskumiklu, safaríku lyngi. Við sjáum og heyrum í áningarstað
ungan mann syngjandi af fögnuði í vordýrðinni, og tónarnir berast óraleið út
í víðáttu þessarar sönghallar, sem er háreistari og svipmeiri nokkurri þeirri
sönghöll, sem reist hefur verið af manna höndum. Og til þess að gefa þess-
um drætti myndarinnar lífrænni blæ en ella ,,glingrar“ höfundurinn „við
stútinn“. - Þetta glingur verður eins konar undirleikur, léttur og aðlaðandi á
þessum vettvangi eins og á stóð.
Við hljótum enn að fylgjast af vakandi áhuga með þessum glaðlega manni,
þegar hann rís upp og vindur sér léttilega í söðulinn og glæðir nú reiðina um-
hverfis Kalmanstungustrút, á skínandi, sjálfgjörðum reiðvegi. Okkur verður
htið á tilþrif fáksins, og við hlustum á hófatökin, unz þau deyja smám saman
út í fjallakyrrðinni í fjarska. Við stöndum hljóð um skeið, sannarlega þakklát
höfundinum fyrir að hafa leitt okkur inn í þennan kynjasal íslenzkrar náttúru.
Hlýtur það ekki að vera snjall hagyrðingur, sem er þess megnugur að draga
upp í fjórum Ijóðlínum svona ljósa og hnitmiðaða mynd?
Nú víkur sögunni um stund til Auðbjargar Jónsdóttur.
Á manntali í Norðtungu í Þverárhlíð árið 1850 er efstur a blaði herra Jon
Pétursson 39 ára. Hann var fæddur í Miklabæjarsókn í Blönduhlíð og er nú
sýslumaður í Borgarfjarðar- og Mýrasýslu. Hann varð síðar háyfirdómari í
Reykjavík. Kona hans var mdme Jóhanna Bogadóttir (27 ára) Benediktssonar
að Staðarfelli. Þessi sýslumannshjón settu saman bú í Norðtungu vorið 1849,