Andvari - 01.01.1981, Blaðsíða 122

120
JIOLGER KJÆR
ANDVARI
nokkra bæi og hélt síðan áfram til Húsa-
víkur og þaðan í kringum Tjörnes og
alla leið austur í Þistilfjörð. Síðan lá
leiðin suður til Vopnafjarðar með við-
komu á Hofi, til Seyðisfjarðar, Egils-
staða, um Skriðdal til Djúpavogs og síð-
an Hornafjarðar. Þaðan var svo haldið
suður fyrir stóru jöklana tvo og áfram
yfir endalausa sanda og stórfljót, unz
komið var á þjóðveginn til Reykjavík-
ur. Frá Reykjavík hélt ég ferðinni áfram
norður, um Vesturland og Holtavörðu-
heiði, síðan austur í Húnavatns- og
Skagafjarðarsýslur, yfir Öxnadalsheiði
og aftur til Akureyrar. Þar lokaðist
hringurinn, og ég hafði ferðazt um tvö
þúsund kílómetra á hestbaki.
Um mestan hluta leiðarinnar lágu
aðeins reiðgötur, og umferðarmerki sá-
ust varla önnur en vörður í ógreiðfærum
héruðum. Samt var auðveldara að átta
sig en ég bjóst við. Væri' maður staddur
uppi á hæð, blasti oft við augunum
djúpur dalur, og með aðstoð landabréfs
var hægt að fá hugmynd um hvar fjöll-
in og árnar, sem merkt voru á það, lágu
og hvaða bæir og hvaða kirkja sást
þarna lengst í burtu. Það kom þó nokkr-
um sinnum fyrir, að bóndinn, sem ég
gisti hjá, fylgdi mér langt á leið, en oft-
ast var ég einn á ferð. Sums staðar var
þó óhjákvæmilegt að fá sér kunnugan
mann til fylgdar, ekki sízt í Skaftafells-
sýslum fyrir sunnan Vatnajökul og Mýr-
dalsjökul, þar sem vegurinn eða réttara
sagt slóðin hlykkjaðist yfir víðáttumikla
sanda og eyðimerkur eða vatnafláka,
þar sem straumþung, óbrúuð jökulfljót
byltust í óteljandi kvíslum. Urn vöð er
ékki að ræða, því að vatnsflaumurinn
heldur sandinum í stöðugri hreyfingu
og vatnið er þess vegna grugsugt og
mórautt á litinn og engin leið fyrir
ókunnan ferðalang að sjá. hvar bezt er
að komast yfir. Vanir vatnamenn geta
hins vegar ráðið það af straumkasti og
iðusveipum og breidd fljótsins, hvar bað
er grynnst. Yfirleitt voru árnar ekki
nema í kvið hestanna, en sums staðar
náði það upp á síður, og þá hölluðu þeir