Menntamál - 01.12.1963, Side 9

MENNTAMÁL
95
neðan meðallag, skyldi teljast vanhæft. Þess háttar van-
hæfni gæti verið í öllum greinum almennt eða í einni sér-
stakri. Þessi hugmynd hefur almennt reynzt gagnleg, þótt
vikið sé frá henni í smáatriðum. Þessi markalína er að vísu
einhliða, eins og alltaf hlýtur að vera, og hún fellir 12—15%c
barna frá, en hefur samt reynzt vel í framkvæmd. Samkvæmt
henni er sjö ára barn, sem vanhæft reynist, á við sex ára
meðal jnoskað barn, og við tíu ára aldur er mismunurinn
orðinn eitt og hálft ár. Þegar einu sinni er búið að koma
hæfnisprófinu á nægilega i'astan grundvöll, og sé náms-
efni ekki breytt í verulegum atriðum, er fundin aðferð til
að bera hvaða hóp barna sem er við þennan upphaflega
lióp barna, sem lagður er til grundvallar. Þannig er hægt
að kanna árangur hinna ýmsu kennsluaðferða og áhrif hag-
stæðra og óhagstæðra aðstæðna og fleira á námið í skól-
anum. Þegar nothæfur grundvöllur er fenginn til að kanna
hæfni, er hægt að fylgjast með því, ltvort Jtetta 12—15%0
hlutfall breytist síðar.
Greindarþróf.
Náskylt Jjessu atriði er annað miklu flóknara, sem einnig
kemur fram við gáfnapróf af Jaessu tagi. Það er sú staðreynd,
að nemandi getur skilað minni árangri en geta hans stendur
til, þó að hann hafi lilotið góða tilsögn. Nemandi með
mikla liæfileika getur reynzt rétt í meðallagi og Javí staðið
sig verr en vænta mætti. Sömuleiðis geta t. d. tveir nem-
endur með svipaða getu náð mismunandi áangri. Að svo
miklu leyti sem hægt er að ákvarða námsgetu með munn-
legum og skriílegum greindarprófum, er gagnlegt að gera
sér grein fyrir seinjjroska og ófullkomnum árangri, sé þess
gætt, að ganga ekki ol langt í Jdví og árangurinn af prófinu
sé hafður til hliðsjónar við aðrar upplýsingar um nemend-
urna, sem um er að ræða, sem og vitneskju um gerð prófs-
ins. Niðurstöður úr nnmnlegum og skriflegum greindar-
prófum, bæði hópprófum og einstaklingsprófum, eru að