Menntamál - 01.12.1963, Qupperneq 31

MENNTAMÁL
117
ingum höfundar á lokum manns og jaiðar. Mér þykir trú-
legt, að auðveldast sé að vekja athygli á gálausri hegðun
við þá einu jörð, sem lifandi mönnum verður gefin, ef
þeim er sett fyrir sjónir, að sú stund rennur upp, að þeir
eiga hana ekki lengur. Hún er í fullum skilningi fengin
þeim til varðveizlu, svo sem landið bóndanum, er kaus að
láta tvö strá spretta þar, sem áður óx eitt. Okkur er trúað
fyrir moldinni og gróðrinum, vatninu og loftinu, okkur er
bókstaflega trúað fyrir Iiöfuðskepnunum, og þó að Rous-
seau láti svo um mælt, að vitfirringar einir rugli saman
framtíð og fortíð, þá kemst ég ekki undan þeirri tilfinn-
ingu, jafnvel sannfæringu, að fortíðin og framtíðin eigi
jafnan hlut að því að trúa okkur fyrir jörðinni
í innsta kjarna trúi ég, að mönnunum hafi aldrei verið
eðlilegt að líta á jörðina sem ránsfeng, þvert á móti hafa
þeir elskað hana, kallað hana móður jörð og fundið til lif-
andi tengsla við hana. Elztu sagnir allra þjóða bera þess
einhver merki.
Og sem jörðin var elskuð, svo elskaði hún einnig. Ein-
hver dýpsta sögn norrænna fræða fjallar um elsku jarðar,
elsku náttúrunnar, og vona ég, að hlustendur fyrtist ekki,
þó að ég rifji upp brot af gamalli sögn, sem þeir kannast
allir við.
Baldri er svo lýst, að frá honum er gott að segja, hann
er beztur og hann lofa allir. Hann er svo fagur álitum og
bjartur, að lýsir af honum,' og eitt gras er svo hvítt, að jafn-
að er til Baldurs brár. Það er allra grasa hvítast, og þar eftir
mátt þú rnarka fegurð hans bæði á hár og á líki. Hann
er vitrastur ásanna og fegurst talaður og líknsamastur, en
sú náttúra fylgir honum, að engi má haldast dómur hans.
En það er npphaf þeirrar sögu, að Baldur inn góða dreymdi
drauma stóra og liættulega um Hf sitt. En er hann sagði ásunum
draumana, þá báru þeir saman ráð sín, og var það gjört að beiða griða
Baldri fyrir alls konar háska, og Frigg tók svardaga til þess, að eira
skyldu Baldri eldur og vatn, járn og alls konar málmur, steinar,