Jörð - 01.10.1941, Qupperneq 71

að haltra um lierbergið og lireinsaði á nieðan kverkarn-
ar með þessu einkennilega, hljómræna tísti, sem eyr-
um Díónýsíusar de Beaulieu var þegar orðin mesta mæða
að. Fyrst tók hann til sín nokkur skjöl, sem lágu á hoi’ð-
inu; síðan gekk hann að opi gangnanna og virtist gefa
mönnum hak við tjaldið skipun; og loksins skjögraði
hann xit xmx dyrnar, seixi Díónýsíus hafði komið inn um,
og sneri sér við á þröskuldinum til þess brosandi að beina
síðasta bugtinu lil unga fólksins, en kapeláninn fylgdi
honum með ski-iðljós.
AU voru ekki fyrr orðin ein, en Blanka gekk að Díó-
-fc"* nýsíusi nxeð útréttar hendur. Andlitið ljóixiaði, svip-
xxrinn var æstur og augun glitruðu af tárunx.
„Þér fáið ekki að deyja,“ hrópaði hún. „Þér verðið eft-
ir allt saman að eiga ixxig.“
„Þér virðist halda, náðuga ungfrú,“ svaraði Díónýsius,
„að mér standi mikill beygur af dauðanum.“
„Nei, ó-nei,“ sagði hún. „Ég sé, að þér eruð engin lxleyða.
Það er sjálfs mín vegna — ég gæti ekki afborið að vita
til þess, að þér væruð veginn vegna þess, að ég setti slíkt
fyrir mig.“
„Ég er hræddur um,“ svaraði Díónýsíus, „að þér gex-ið
of lítið út erfiðleikunum. Það má vera, að ég sé of stolt-
ur til að þiggja það, senx þér kunnið að vera of göfug-
lyndar til að synja unx. Göfugar tilfinningar í minn garð
eitt andartak konxa yður til að glevma því, senx þér, ef
til vill, skuldið öðrum.“
Hann var svo nærgætinn að líta niður fyrir sig á góll-
ið, íxxeðan hann var að segja þetta, og eiixs eftir að liann
hafði lokið máli sínu, svo að hann væri ekki að liorfa á
fátið, sem á hana kom. Hún stóð þögul andartak, síðan
gekk hún snögglega burt og lineig niður í stól frænda
sins, og það setti greinilega að henni ekka. Díónýsíus var
i standandi vandræðum. Hann litaðist unx, eins og liann
v®ri að reyna að láta sér detta eitthvað í hug, og þá sá
hann stól og lét fallast í hann til þess að aðhafast þó
Jörð 373