Jörð - 01.10.1941, Qupperneq 74

ég að geta horfzt í augu við yður?“ Og liún fór að gráta
aftur og úthella tárum.
„Náðuga ungfrú,“ sagði Díónýsíus og tók um hönd
hennar með báðum höndum sínum, „hugsið þér út í þann
stutta tíma, sem ég á eftir ólifað og alla þá gremju, sem
það liefir valdið mér að liorfa upp á hágindi yðar. Hlíf-
ið þér mér síðustu augnablikin við því að þurfa að sjá
það, sem ég get ekki um hætt, jafnvel þótt ég leggi lífið
í sölurnar.“
»Ég er harla eigingjörn,“ svaraði Blanka. „Ég skal vera
hugrökk vðar vegna, herra de Beaulieu. En athugið, livort
ég get ekki gert yður neinn greiða í framtíðinni — hvort
þér eigið ekki neina vini, sem ég gæti borið hinztu kveðju
yðar. Leggið þér eins mikið á mig eins og þér getið; sér-
Iiver byrði mun grynna ofurlítið á þeirri ómælanlegu
þakkarskuld, sem ég stend í við vður. Gerið þér mér
kleift að gera eitthvað annað fyrir yður en að gráta.“
„Móðir mín giftist aflur og hefir ungra harna að gæta.
Gizkharður hróðir minn erfir lénin mín; og skjátlist mér
ekki, mun það sætta hann fullkomlega við dauða minn.
Æfin er smágustur, sem líður hjá, eins og þeir segja oss,
kennimennirnir. Þegar maður er kominn vel á veg,
og allt lífið virðist hlasa opið við honum, þá finnst hon-
um fara mikið fyrir sér i veröldinni. Klárinn lians hneggj-
ar að honum; lúðrarnir eru þeyttir og stúlkurnar líta
út um gluggann, þegar liann ríður inn í bæinn fyrir liðs-
flokki sínum; honum er sýndur margskonar vottur trausts
og virðingar af áhrifamiklum mönnum, sem setjast að
honum, stundum hréflega með gagngerðum sendimanni
stundum augliti til auglilis. Það er ekki að furða, þó
að Kann verði ringlaður um skeið. En þegar hann loks
er dáinn, þá er fljótlega húið að gleyma honum, þó hann
hafi verið hraustur eins og Herkúles eða vitur eins og
Salómon. Það eru liðin tiu ár síðan faðir minn féll og
margir aðrir riddarar með honum, og þó man nú eng-
inn nafnið á orustunni, hvað þá heldur meira. Nei, nei,
náðuga ungfrú, þvi nær sem honum dregur, því hetur
376 jörd