Jörð - 01.10.1941, Síða 76

in virðingu; og vér konurnar myndum ekki meta neitt
hærra.“
„Þér eruð mjög góðar,“ sagði hann; „en þér getið ekki
komið mér til að gleyma, að ég var spurður af hrjóst-
gæðum og ekki ást.“
„Það er ég ekki viss um,“ svaraði liún og laut höfði.
„Hlustið þér á mig til enda, lierra de Beaulieu. Ég veit,
að þér hljótið að fyrirlíta mig; ég finn, að þér eigið rétt
á að gera það; ég er of litilsigld til þess, að ég geli átt
eina hugrenningu yðar, þó að þér því miður hljótið að
deyja mín vegna á þessum morgni. En þegar ég hað yð-
ur að eiga mig, þá er það satt og aftur satt, að það var
vegna þess, að ég virti yður og dáði og elskaði yður af
allri sálu minni, frá þeirri stundu, sem þér tókuð svari minu
við frænda minn. Ef þér hefðuð séð sjálfan yður þá og
livað þér voruð göfugmannlegur á svip, mynduð þér lield-
ur kenna í brjósti um mig en fyrirlita. Og nú,“ liélt hún
áfram og flýtli sér að handa honumfrámeðliendinni, „skul-
uð þér muna, að þó að ég hafi lagt frá mér alla hæversku
og sagt yður svona mikið, þá veil ég nú þegar, livern liug
þér herið til mín. Þér megið trúa mér, að ég, sem er af
göfugum ættum, mun ekki fara að ganga eftir yður með
kvahhi um að taka mér. Ég er líka stolt fvrir mig; og það
segi ég fyrir augliti heilagrar guðs móður, að þó að þér nú
vilduð taka aftur þegar töluð orð yðar, þá myndi ég ekki
frekar vilja eiga yður, en ég vil eiga hestasvein frænda
míns.“
Díónýsíus hrosti dálítið beiskjulega.
„Það er lieldur lílil ást,“ sagði hann, „sem fælist við
dálítinn sjálfsþótta.“
Hún anzaði ekki, enda þótt liún líklega hafi hugsað
sitt livað með sjálfri sér.
„Ivomið þér hérna að glugganum," sagði hann og and-
varpaði. „Það er komin dögun.“
Og það stóð heima, það var farið að elda aftur. Himin-
hvolfið var fullt af eðlilegri dagshirtu, litarlausri
og skærri; og dalurinn fyrir neðan flóði i gráleituin
378 jörð