Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Síða 206

204
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
AÐKALLANDI AÐ BÆTA HLUSTVÖRSLUNA UM
BORÐ í SKIPUM
RÆTT VIÐ ÁRNA SIGURBJÖRNSSON
s
útmánuðum 1961 lagði Pét-
ur Sigurðsson fram á Al-
þingi tillögu til þingsálykt-
unar um hvernig daglega mætti fylgj-
ast með ferðum íslenskra fiskiskipa.
Hann fékk í lið með sér 6 samþings-
menn úr Sjálfstæðisflokknum og
þ.ám. var núverandi samgönguráð-
herra, Matthías Á. Mathiesen. Til-
lagan var svohljóðandi:
„Alþingi ályktar að fela ríkis-
stjórninni að athuga og gera tillögur
um, hvaða ráðstafanir þurfi að gera,
til þess að samband megi hafa við
íslensk fiskveiðiskip á ákveðnum
tímum sólarhringsins, og þannig
verði fylgst með, hvar þau eru stödd
hverju sinni, svo að hjálp megi ber-
ast hið fyrsta, ef slys ber að höndum
eða skipi hlekkist á. Athugun þessa
skal gera í samráði við Slysavarnafé-
lag íslands og sanrtök sjómanna og
útvegsmanna."
I greinargerð með tillögunni sagði
Pétur:
„Hin miklu sjóslys, sem orðið hafa
hér við land á þessum vetri, hafa
höggvið stórt skarð í sveit íslenzkra
sjómanna. Við þessi slys eru mörg
heimili harmi slegin. Pað þekkir ís-
lenzka þjóðin, sem svo oft hefur orð-
ið að færar þungar fórnir á altari Æg-
is í sinni hörðu lífsbaráttu. Nú á
aðeins tæpum mánuði hafa mörg
heimili misst fyrirvinnu sína og þrjá-
tíu börn orðið föðurlaus. Fyrir
mannfáa þjóð er þetta mikil blóð-
taka, sem aldrei verður bætt.
Þegar á þetta er horft, hlýtur sú
spurning að vakna, hvort ekki sé
hægt enn frekar en gert hefur verið
að draga úr eða fyrirbyggja alveg
sum þeirra slysa, sem orðið hafa að
undanförnu.
Við hamfarir náttúrunnar ræður
enginn, en nútímatækni þekkir
margar leiðir, sem skapa aukið ör-
yggi, ekki aðeins fyrir sjófarendur,
sem lenda í kasti við náttúruöflin,
heldur og þá, sem önnur slys henda.
Engri þjóð er mannslífið jafnmik-
ils virði og íslendingum. Pví má ekk-
ert til spara, er verða mætti til að
auka öryggi sjómanna okkar og ann-
arra landsmanna, sem hættustörf
vinna. Pegar vélskipið Stuðlaberg
frá Seyðisfirði fórst með allri áhöfn,
ellefu manns undan Stafnesi nú fyrir
skömmu, brá mörgum ónotalega
við, fyrst og fremst vegna hins
hörmulega mannskaða, en einnig
vegna þess, að skip þetta ferst svo að
segja við bæjardyr fjölbýlasta lands-
hlutans, við fjölfarna siglingaleið, í
veðri, sem sjómenn hafa sagt að ekki
hafi verið tiltakanlega slæmt, og að
margir dagar líða, unz sú staðreynd
er Ijós, að nýtt og glæsilegt skip, sem
er á leið til hafnar, hefur farizt með
allri áhöfn.
Hvað gerzt hefur, eftir að skipið
verður fyrir því áfalli, er reið því að
fullu, verður aldrei upplýst. En sú
spurning hlýtur að vakna í hugum
þeirra, er til sjómennskunnar
þekkja, hvort einhverjum hefði mátt
bjarga, ef fyrr hefði verið vitað um,
að skipinu hafði hlekkzt á.
Komust einhverjir í gúmmíbát, á
brak úr skipinu eða jafnvel til lands?
Við þessum spurningum fæst
aldrei svar.
Flm. þessarar þáltill. er kunnugt
um, að sjómenn og útvegsmenn hafa
rætt um það í sínum röðum, hvort
ekki mætti fylgjast betur með ferð-
um fiskiskipa okkar en raun beri
vitni um, þannig að hjálp nrætti ber-
ast sem fyrst, ef slys bæri að höndum
eða skipi hlekktist á.
Till. er borin frant til þess að sam-
eina þá krafta, sem bezta þekkingu
hafa á þessum málum, í samráði við
þann félagsskap, sem alla tíð hefur
með ráðum og dáð stuðlað að auknu
öryggi sjófarenda, Slysavarnafélag
íslands.
I a.m.k. einni af stærri verstöðv-
um landsins [þ.e. í Vestmannaeyj-
um] er svokölluð „tilkynningar-
skylda" bátaformanna við stöðvar í
landi, sem þeir eru skyldugir að hafa
samband við á ákveðnum tímum sól-
arhringsins. Sjálfsagt virðist, að at-