Eimreiðin - 01.01.1927, Síða 37

eimreiðin HÚN VAR SVO RÍK, HÚN LAUFEY
17
lnn. þá er leið að nóni. Þau voru því einsömul, Laufey og
Halldór, þegar heimreiðslupilturinn kom með nónverðinn.
Laufey lagði frá sér hrífuna og tók við fötunni, sem mat-
nrinn var í. Halldór hætti að slá og stakk Ijánum niður. Hann
brosti við Laufeyju, en sagði ekki neitt. Svo settust þau hlið
v>ð hlið, uppi á þurru barðinu.
Langa hríð mötuðust þau þegjandi og horfðu niður á hend-
Ur sér. Halldór var eins og hann átti að sér, en svo var sem
fát væri á Laufeyju. Þá er hún hafði rifið roðið af ýsuhelm-
lnSnum, kastaði hún fiskinum niður fyrir barðið, en drap
sméri á roðið. En Halldór virtist hvorki taka eftir því né
öðru. Og Laufeyju varð meira og meira órótt . . .
Loks mælti Halldór Iágt og seint og eins og hann vægi orðin:
— Eigum við áð verða samferða heim í kvöld?
Laufey leit upp. Hún sagði ekki neitt, en hún slepti því,
sem hún hélt á — og hægri höndin þokaðist eins og ósjálf-
rátt eftir grasinu í áttina til Halldórs. En hann horfði niður
a hendur sér sem áður — og það sást vart í augun undir
langri og dökkri bránni. Og Laufey fölnaði. Hendurnar voru
ókyrrar, og augun flöktu fram og aftur, eins og þau leituðu
að einhverju, sem gæti gefið ró og vissu. Loks stóð hún upp,
*mdi matarleifarnar niður í fötuna og lét á hana lokið. Svo
hvíslaði hún lágt og seint og án þess að líta á Halldór:
— Ef þú vilt, þá get ég alt af . . .
Hún sagði ekki meira, en sneri sér við, gekk ofan í slægj-
Una og tók að raka.
• . . Um miðaftansleytið höfðu þau lokið við blettinn undir
barðinu og héldu þá fram í dalinn.
— — Halldóri dvaldist í slægjunni, þá er hitt fólkið hætti.
Laufey gekk með hinum vinnukonunum upp á fjárgöturnar,
an nam þar staðar og batt skóþveng sinn. Svo hélt hún áfram
1 hægðum sínum . . . En þá er fólkið var komið í hvarf, fór
hún út af götunni og gekk upp í brekkuna. Þar var stór
steinn — og að heimanverðu við hann var gott að sitja.
Hún studdi olnbogunum á hnén og lét höfuðið hvíla í
h°ndum sér. Hún gat ekki hugsað skýrt eða samfelt. Það var
ems og hugsanirnar fálmuðu sig áfram í myrkri, rækju sig á
°2 hörfuðu til baka. Hún hlustaði og hlustaði og skalf af
2