Eimreiðin - 01.01.1927, Qupperneq 43

EIMREIÐIN hún var svo RÍK, HÚN LAUFEY 23
Nú þaut í Gróu. Hún reis upp til hálfs og hvesti augun
á Þorbjörgu.
— 0, þegiðu, forsmánin þín. Eg held allir viti, hvað þér
er. Þér er svo sem meira en vel komið, að ég tylli að þér,
ef þig langar til þess. Það gæti kannske verið maður vissi
eitthvað, sem þú ekki kærðir þig um að kastað væri í smettið
á þér á almannafæri . . . Og láttu rétt hana Laufeyju í friði.
Þó að hún sé þetta öðruvísi en við hinar, þá er hún þó fyrir
þér í öllu!
Þorbjörg svifti sænginni ofan af rúminu.
— Skárri er það nú, ég vil ekki ákveða ofsinn! Eg hélt
það dyttu þó ekki af ykkur gullhringarnir, þó að andað væri
á ykkur!
Laufey bældi sig niður í koddann. Hún endurtók orð Gróu
með sjálfri sér: Þó að hún sé þetta öðruvísi en við hinar.
Hún hafði svo oft heyrt þau áður — og alt af höfðu þau
bakað henni sorg og sársauka. En í kvöld var eins og þau
kæmu henni ekki við. Hún sá andlit Halldórs, með bros á
vörum og glampa í augum — og hún sá stóran og reisuleg-
an bæ, með hvítum þiljum og grænum þökum. Notalegur ylur
streymdi um hana. Hún sneri sér við í rúminu, spenti greip-
ar undir sænginni og lokaði augunum. Og hún þakkaði guði
fyrir, hve hann væri henni góður og miskunnsamur faðir.
Morguninn eftir gekk Laufey upp á herbergi sitt að lokn-
um mjöltum. Hún þurfti að skifta um skó, áður en hún færi
á engjarnar. En hún var varla sezt, þá er hún heyrði að hús-
freyja kallaði á hana, neðan úr búrinu. Hún hélt, að hún
mundi eiga að flytja einhver boð til engjafólksins, kastaði frá
sér skónum og þaut ofan. En hún nam staðar, þá er hún
kom í búrdyrnar . . . Húsfreyja sat uppi á borðinu með kross-
lagðar hendur — og hún horfði svo undarlega á hana. Og
Laufeyju varð órótt. Titringur fór um hana — og hún fann,
að hún fölnaði. Húsfreyja benti þegjandi á stól — og Laufey
gekk inn, settist niður og starði fram á gólfið.
— Laufey mín!
Laufey hrökk við.
— Heldurðu að ég vilji þér vel — eða illa? Húsfreyja
sagði þetta þýtt og lágt, en þó var ásökunarhreimur í röddinni.