Eimreiðin - 01.01.1927, Page 44

24
HÚN VAR SVO RÍK, HÚN LAUFEY eimreiðíN
En Laufey þagði.
— Ef þú heldur að ég vilji þér ekki nema vel, þá ætla ég
nú að biðja þig að segja mér einlæglega, hvernig stendur a
því, að þú ert svona lengi með honum Halldóri á kvöldin.
Snöggir kippir fóru um herðar Laufeyju — og augun voru
társtokkin.
Húsfreyja lét sig síga niður af borðinu og gekk til hennar.
— Þú mátt ekki halda, Laufey mín, að þetta sé nú bara
vanaleg afskiftasemi. Nei, það er svo langt frá því. En ég
finn það skyldu mína að tala um þetta við þig . . . Hugsaðu
út í það, að það er hættulegt að gera sér vonir, sem aldrei
geta orðið annað en tál. Og settu þér fyrir sjónir, hvernig
þú værir stödd, ef hann, sem þú ert með, misbeitti því valdir
sem hann hefur yfir þér. Ég veit það vel, að þú ert góð
stúlka — og vonum framar vinnufær, en það er nú svona
samt: Guð hefur lagt á þig þann kross að vera öðruvísi en
fólk er flest — og þú veizt vel, að mörg stúlkan, sem ekki
hefur nein óvanaleg líkamslýti, gengur ógift alla sína æfi —
bara fyrir það eitt, að hún er ekki nógu snoppufríð.
Laufey beygði sig áfram og greip höndunum fyrir andlitið.
Og húsfreyja stóð þögul og áhyggjufull um hríð. Svo studdi
hún hendinni á öxl Laufeyjar og beygði sig ofan að henni.
— Reyndu nú að harka af þér. Það er bezt að reyna að
athuga þetta með skynsemi. Þú veizt, að ég er eldri og reynd-
ari en þú, þekki veröldina betur. Segðu mér nú, hvað Hall-
dór hefur sagt við þig. Hefur hann lofað þér nokkru, sem
þú getir bygt einhverjar vonir á?
Laufey leit á húsmóður sína — og það var bæn um misk-
unn í augum hennar. Og húsfreyja sneri sér við, gekk út að
glugganum og þurkaði tár úr augum sér. Svo starði hún út,
horfði á máríátlur, sem flugu fram og aftur um hlaðið, frjáls-
legar, áhyggjulausar og glaðar . . . Og hún hristi höfuðið.
Hvað átti hún að gera? Átti hún að drepa allar fegurstu
vonir Laufeyjar? Var það ekki eins og að taka einn af þess-
um litlu og fallegu fuglum og reita af honum fjaðrirnar? Nei,
hún gat ekki verið hörð við hana. En hún gat heldur ekki
varið það fyrir samvizku sinni að láta þetta afskiftalaust.
Hún varð að reyna að koma einhverju til vegar, einhverju,