Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 20
18
Hlín
lútherska safnaðarins í Winnipeg. Æ síðar vann hún fyrir
þetta safnaðarfjelag meðan kraftar entust. Hún veitti
einnig í mörg ár forstöðu Heimilisiðnaðarfjelagi íslenskra
kvenna í Winnipeg. Hún átti mikinn þátt í að koma á
fót heimilisiðnaðarsýningum í Winnipeg, og stundum
sat hún þar og sýndi ullarvinnu íslenska. Bæði kembdi
hún og spann. — Allt var þetta gert til að efla mentun og
þekkingu Vestur-íslendinga á ullarvinnu feðra sinna.
í grein, er hr. Jón Bíldfell skrifaði um hana, þegar
hún varð áttræð, getur hann þess, að hún hafi átt fyrstu
upptök að því, að kvenfjelögin innan lúthersku kirkju-
fjelaganna stofnuðu með sjer allsherjar samband. Guð-
rún var kosin fyrsti forseti þess og var endurkosin for-
seti þess í ellefu ár. Er þetta kvenfjelaga-samband Lúth-
ersku kirkjufjelaganna talið eitt af sterkustu fjelagasam-
tökum íslendinga þar vestra.Það gefur út ársritið „Árdís“.
Þeim lijónum, Guðrúnu og Finni, varð þriggja barna
auðið. Anna er elst. Hún er gift vestrænum bónda, John
Duncan, og búa þau stórbúi í nánd við Sinclair í Mani-
toba. Annað barn þeirra, Ásgeir, fjell í Frakklandi í fyrri
iieimsstyrjöldinni. Yngstur er Jón Ragnar, er hann lög-
fræðingur í borginni Toronto. Hann á kanadiska konu.
Ásgeir var foreldrum síum mikill harmdauði. Móðirin
og sonurinn voru samrýmd og lík. Þeim leið svo vel, þeg-
ar þau voru saman. Hann var einkar handlaginn og list-
hneigður. Þau hugsuð svo líkt og bættu hvort annað upp
í hugsun og athöfn. Hann vann við bankastörf, áður en
liann fór í herinn.
Árið 1911 komu þau hjónin, Guðrún og Finnur, í
heimsökn til ættlands síns og frændfólks. Var þá yngri
sonur þeirra, Ragnar, með þeim þá 9 ára. Hnýttust þá
á ný ættar- og vinabönd.
Aftur kom Guðrún hingað 1920, þá til að reyna að
mýkja hina miklu sorg, sem hún varð fyrir við missi son-
ar síns, Ásgeirs. Þá dvaldist hún hjer á landi í nokkra
mánuði,
i