Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 39
Hlín
37
hve vel hún gat saumað í höndunum á gamals aldri, þó
sjónin væri farin að bila. Hún var heilsuveil fi'á því á
unga aldri og fram yfir fimtugt, lá oft stórlegur í ýms-
um veikindum. Eftir finrtugt batnaði heilsan, og mátti
segja, að lrún yrði því betri sem árin fjölguðu. Á síð-
ustu árunr var þó sjón og lreyrn nokkuð farin að bila,
en samt gat hún lesið nreð gleraugunr til þess síðasta,
og sálarkröftunum lrjelt lrún óskertum. Hafði fóatvist
alt þar til lrún lagðist banaleguna, 2. nóv. 1941. Þá veikt-
ist lrún snögglega, og þá voru líka kraftarnir á þrotum og
snrá dró af henni, uns hún andaðist 4. des. 1941, þá
fullra 93 ára.
Foreldrar mínir áttu 3 börn, 2 dætur og 1 son, Bene-
dikt, er dó 15 ára og var þeim mikill harmdauði, eink-
um henni. — Mun hið trygga og viðkvæma móðurhjarta
aldrei lrafa gróið til fulls eftir það sár, þó ei ljeti hún á
því bera, því lrún var ekki í þeirra tölu, er bera sorgina
utan á sjer, eða hafa hana sífelt að umtalsefni. — Auk
þess varð hún að sjá á bak ungum, efnilegum dóttursyni
vorið 1940, sem hún unni sem sínu eigin barni, og bar
hún þann harm með sama þolgæði og stillingu.
Foreldrar mínir fóstruðu upp einn dreng vandalausan,
var hann þeirn til gleði og reyndist þeim í öllu sem eigin
sonur.
Myndin, sem lijer fylgir, er tekin af móður rninni rúm-
lega áttræðri.
Að síðustu þetta: Guð gefi, að íslenska þjóðin eignist
sem flestar slíkar mæður, sem innræta börnum sínum
trú og guðsótta og ganga í hvívetna á undan þeim með
góðu eftirdæmi, þá mun oss vel farnast.
Blessuð sje minning þeirra.
4. janúar 1946.
Þorbjörg R. Pálsdóttir,
Gilsá.