Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 100
98
Hlín
Hekla.
Jeg sendi þjer hjerna nokkrar ljóðlínnr, sem jeg gerði
í fyrravetur um Heklu. Jeg var ein heima með prjónana
mína, þegar Hekla vakti mig af dvalanum með drunun-
um, og svo voru þær miklar að hristist húsið.
Hugur drýpur hljóður,
iijartaslög þín finn,
klökk jeg kyssi, móðir,
hvíta faldinn þinn,
vonir við það rísa,
veturinn er frá,
ættarlandið ísa:
Elda, hrauns og snjá.
Heyri jeg hörpusláttinn,
Hekla, þinn í dag,
eldsins mikla máttinn.
Mulið vikurlag
yfir foldu færir
feiknakyngi sands,
eldsins umbrot hrærir
allar bygðir lands.
Frá þjer stríðir straumar
storkna hrauns af glóð>
(ittast allir raumar
enn þinn jötunmóð.
Þú ei þyrmir neinu,
þar á engin hald,
þú ert alt í einu:
Ognir, tign og vald.
Hvað hún framtíð færir
flestum hulið er.
Vorið varma nærir,
vefur alt að sjer.
Okkar allra í sálum
ósk um sveitir lands,
að hjer miðli málum
máttur gróandans.
Því skal örugg þreyja,
þann á treysta, er skóp,
stöðug stríðið heyja,
stöndum öll í hóp.
Treystum bræðrabandið
bjartri móti sól.
Enn mun ættarlandið
okkur veita skjól.
Rakel Bessadótlir,
Þverá í Laxárdal, A.-Hún.