Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 79
Hlín 77
margháttaða kenslu í öðrum verklegum efnum: Smíðum,
bókbandi, teiknun o. fl.
Þá starfar Tóvinnuskólinn á Svalbarði við Eyjafjörð
að viðiialdi ullarvinnunnar, veitir fræðslu í ýmiskonar
meðferð ullarinnar- jurtalitun og vefnaði.
Halldóra Bjarnadóttir liefur verið ráðunautur almenn-
ings í heimilisiðnaðarmálum s. 1. 25 ár, og hefur haft
nokkurn styrk frá ríkinu til þess starfa.
Eins og sjá má af því, sem lijer hefur verið tekið fram,
hefur þessi árin mest verið unnið að því, sem að rjettu
lagi má kalla heimilisiðnað, nefnilega það, sem þarf á
einu heimili til daglegrar notkunar: Saumaskap og prjón,
algengan vefnað, fataviðgerðir, algengar smíðar og við-
gerðir á amboðum og verkfærum, lagfæringar á húsum
og húsmunum, vefstóla-, spunavjela- og rokka-smíði o. s.
frv.
Eins og nú hagar til með vinnubrögð í landi, verður
eðlilega minna um listiðnað, sem eina grein heimilisiðn-
aðar. — Svo er t. d. með hina fínu tóvinnu, sem með rjettu
má kalla listiðnað. Vegna tímaleysis er hætt við að þessi
merkilega vinna týnist, ef ekkert er að gert. — í margt af
listiðnaðinum vantar efni, og hefur svo lengi verið, t. d.
í alt það senr viðvíkur baldýringu, sem er ein hin fegursta
handavinnulist okkar íslendinga og sem hafði náð nrik-
illi fullkomnun hjer, sjerstaklega vegna þjóðbúninganna.
— Efni vantar einnig tilfinnanlega í margt sem við kenr-
ur listvefnaði og skrautsaum. —• Þó er ennþá í landi voru
merkilega mikið um listilegan heimilisiðnað, um það
bera sýningarnar vott, bæði skólanna, „íslenskrar ullar“
og einslakra kennara- sem efna til sýninga árlega. — Ný-
mæli, senr hefur vakið nrikla eftirtekt, eru sýningar frú
Unnar Ólafsdóttur á kirkjuskrúði ýmislegu, prýðileg
vinna.
Við þurfunr ekki að bera kvíðboga fyrir franrtíð heim-
ilisiðnaðarins íslenska, þó lrann að ýmsu leyti breyti