Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 30
28
Hlín
sjer upp stóru og vönduðu bókasafni íslenskra og erlendra
úrvalsrita. — Guðrún bar í brjósti órofa trygð til ættlands
síns, en kunni einnig vel að meta sitt nýja lieimaland,
enda komst hún svo að orði í ræðu í samsæti, sem íslensk-
ar konur í Winnipeg hjeldu henni til heiðurs fyrir all-
mörgum árum síðan, að jafnhliða ættjörðinni ætti fóstur-
landið drjúg ítök í liuga sínum. í þeim skilningi kveðst
hún vera bæði íslendingur og Vestur-íslendingur, og er
það bæði rjettilega og viturlega að orði komist.
Er þá komið að þeirri hliðinni á starfsemi Guðrúnar
H. Finnsdóttur, sem hún var víðkunnust fyrir, en það var
skáldsagnagerð hennar. Langt er nú liðið síðan smásögur
hennar fóru að birtast í íslenskum blöðum og tímaritum
vestan liafs, sjerstaklega í Tímariti Þjódrceknisljelagsins,
og dróu þær skjótt að sjer athygli bókmenta- og skáld-
skaparvina. Þá voru fimm af sögum liennar teknar upp í
úrval það úr bókmentum íslendinga í Vesturheimi, Vest-
an um haf, sem út kom 1930, og þeir Einar H. Kvaran
rithöfundur og dr. Guðmundur Finnbogason söfnuðu til.
Fór Einar, sem skrifaði inngangsritgerðina um sögurnar
og ritgerðirnar í safninu, hinum lofsamlegustu viður-
kenningarorðum um sögur Guðrúnar, og fórust, rneðal
annars, þannig orð um sögu hennar „Fýkur í sporin“, að
liún væri „átakanlega hugnærn, prýðilega sögð“ og „djúp-
settur, listrænn þunglyndisblær" yfir henni.
Hvað í Guðrúnu bjó sem skáldkonu konr þó enn betur
á daginn, er út kom í Reykjavík árið 1938 sögusafn lienn-
ar Hillingalönd, 14 sögur talsins, sem allar liafa mikið til
brunns að bera um efni, meðferð og málfæri, og bera
því vitni, að þar heldur skarpskygn kona og óvenjulega
smekkvís á pennanum. Eigi var þar þó að finna allar þær
ágætissögur, sem skáldkonan hafði ritað fram að þeim
tíma. Mikill snildarbragur er á sögunni. „Enginn lifir
sjálfum sjer“, um Steinunni á Brekku, eiginkonuna heil-
lunduðu og hjálpfúsu, sem fer frá manni sínum, er hann
flytur barnsmóður sína inn á heimilið, en hjúkrar þó