Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 35

Hlín
33
vinna. — Þá voru fráfærur á sumrum, og voru þær mikil
verkaviðbót. Að mjólka á kvíum þótti óþrilalegt og erfitt
starf. Við það bættist umhirðan á öllum ílátum, fötum
og trogum, sem alt var úr trje, því að þá voru ekki
komnar skilvindur. Þessi verk voru bæði mörg og vanda-
söm og tóku mikinn tíma sökum ófullkominna tækja,
sem þá varð að nota. Var þess vegna rnikið undir því
komið, að nota hverja stund vel, jafnvel þótt engum dytti
í hug að fást um langan vinnudag á Jreim árum. — Að
öllum þessum störfum vann Þuríður af kappi, ásamt
dóttur sinni og öðru kvenfólki. Þótt heilsa liennar hengi
oft á veikum þræði og árin færðust yfir, hlífði hún sjer
ekki í neinu. Og það var eins og hún ljeti sig engu skifta,
að hvaða verki luin gekk. Allsstaðar fylgdi henni sama
prúðmenskan, og ávalt ljómaði hið milda bros á andliti
hennar, hvort sem hún stóð við mjaltir í kvíum á vot-
viðrasömum síðsumarsdögum, bætti skó löngu eftir síð-
asta háttatíma á kvöldin, eða sat við rokkinn sinn á kyr-
látum vetrarkvöldum og sagði litlu dótturbörnunum sín-
um ævintýri um Hlina kóngsson og Helgu karlsdóttur
ásamt mörgu fleiru. — Alt sitt langa og mikla æfistarf
vann hún í kyrþey innan veggja heimilisins, án þess að
gera minstu tilraun til að vekja eftirtekt. Hin daglega
framkoma hennar var svo ljúf og elskuleg við alla, bæði
skylda og vandalausa, að tæplega er hægt að hugsa sjer
að komast þar lengra. Hennar mesta gleði virtist í því
fólgin, að geta sem mest gert fyrir aðra, ljetta heimilis-
störfin eftir megni, til þess að öðrum liði betur, og aldrei
var liægt að finna, að hún ætlaðist til nokkurra launa í
orði nje verki, en launin fjekk hún nú sarnt, þau gull-
vægu ummæli allra, sem kyntust henni, að betri konu
hefðu þeir ekki þekt. — Okkur systkinunum var hún
sannur engill. Þegar við fengum ávítur fyrir eitt og ann-
að, var það vani að fara til hennar og gráta þar yfirsjónir
okkar. Hún var fljót að finna leiðina út úr vandanum,
höndin hennar var hlý og rnjúk til að strjúka burtu tár-
3