Hlín - 01.01.1949, Blaðsíða 26
24
Hlín
Þannig er hægt að leysa öll viðfagsefni lífsins. Ef vald-
liafar þjóðanna hefðu á undanförnum styrjaldarárum
liugsað meir til mæðra sinna og þeirra lieimilishátta, þá
hefðu ógnir styrjaldarinnar ekki orðið eins geigvænlegar.
Það er sjálfsagt erfitt að meta gildi móðurástarinnar,
en væri ekki hægt að veita fátækum mæðrurn , sem fæða
og ala upp fjölda barna, lieiðursmerki eða lieiðursverð-
laun? Ekki síður en þeim mönnum, sem kallaðir eru
mestu menn þjóðarinnar.
Hver sú þjóð, sem elur börn sín vel upp, svo þau
verða gagnlegir þegnar þjóðfjelagsins, hefur unnið til
heiðursmerkja þjóðarinnar, og sú meira, sem liefur alið
fleiri. Þetta viðurkenna allir íslendingar. Þess vegna
segjum við við hverja jarðarför móður:
„Mamma, við þökkum þjer.“
Páll Jónsson, Skagaströnd.
Guðrún H. Finnsdóttir,
skáldkona.
Eftir Richard Beck.
Á árinu 1946 átti íslenska þjóðin á bak að sjá þrem
skáldkonum, þeim Huldu (Unni Benediktsdóttur Bjark-
lind), Guðfinnu Jónsdóttur frá Hömrum og Guðrúnu
H. Finnsdóttur (Mrs. Gísli Jónsson, Winnipeg.) — Mikil
eftirsjá er að þeim öllum, því að allar höfðu þær drjúg-
um auðgað bókmentir vorar, hver á sínu sviði. Dýpst
snerti íslendinga vestan hafs, sem bókmentum unna,
sviplegt fráfall Guðrúnar H. Finnsdóttur, er ljest að
heimili sínu í Winnipeg þ. 25. marz 1946, því að hún
var bæði ein af allra merkustu og mikilhæfustu konum
í þeirra hópi og hafði með smásögum sínum brugðið upp
glöggum, skilningsríkum og hugþekkum myndum úr
lífi og baráítu íslenskra rnanna og kvenna { landi hjer.
(